Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/101

 — Widzicie go! Dziedzic! Stary osioł! Jaki porządny!
 Posypały się słowa wstrętne, grubiańskie. Pan Jacek czuł już na plecach razy od wrogich pięści, gdy w tem głos jakiś krzyknął:
 — Umykać! Policja jedzie!
 Tłum rozpadł się i jął topnieć. Zdaleka słychać było sygnały gwizdawek policyjnych. Za chwilę uczestnicy zajścia rozpryśli się co do jednego, zostawiając pana Jacka przy bramie gmachu.
 Poruszony tem, co widział, wchodził na schody, a w duszy wołał mu jakiś groźny głos:
 — Takie nieposzanowanie władzy to zarodek anarchji... i to się dzieje przed gmachem rządowym, w biały dzień, przy udziale publiczności, która występuje w obronie gwałcicieli porządku, przeciwko policji.
 W poczekalni było już kilka osób o twarzach zmęczonych i zniecierpliwionych, widocznie z powodu zbyt długiego wyczekiwania. Otyły woźny siedział na stołku obok drzwi do gabinetu i drzemał. Gdy pan Jacek wszedł, woźny podniósł oczy apatycznie, potem obejrzał go od stóp do głów i spytał sucho, tonem szorstkim:
 — Jaki interes?
 — Chciałbym się widzieć z p. Mgławiczem.
 — Dziś się pan nie doczeka, pan Mgławicz więcej osób nie przyjmie, tylko ci wejdą, co wpierw przyszli.
 — W takim razie proszę oddać tylko ten list, a po odpowiedź przyjdę jutro.
 Pan Jacek podał woźnemu kopertę i rzekł uprzejmie:
 — Bardzo mi na tem zależy, abym otrzymał jaknajszybszą odpowiedź.
 Woźny zmierzył go jeszcze raz złym wzrokiem i, biorąc list, burknął: