Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/122

adres. Otworzyła mu drzwi niemłoda kobieta, biednie ubrana, ale widocznie ze sfery inteligentnej. Na widok nieznajomego twarz jej zbladła silniej.
 Pan Jacek wszedł i uczuł odrazu, że jest intruzem. Za progiem małego przedpokoju stała gromadka dzieci wystraszonych, nędznych. Wszędzie był nieład, na podłodze walały się spakowane toboły.
 — Przepraszam, że nachodzę, ale mam sprawdzić, czy ten lokal został opróżniony. Pani wyjeżdża? — spyta pan Jacek.
 Kobieta zaśmiała się przykro.
 — A tak, wyjeżdżam, tylko nie z własnej woli.
 — Jakto? A któż panią zmusza?..
 — Więc pan nie wie, że to mieszkanie zarekwirowano dla jakiegoś posła z jakiegoś tam poselstwa? Dziś kazano mi się wyprowadzać bodaj na bruk, bo mieszkanie ma być jutro gotowe. Cały dzień przychodzą te figury od rekwizycji i przynaglają mnie.
 Zaczęła płakać, wskazując na dzieci desperackim ruchem.
 — Tyle mam drobiazgu i jestem wdową. Sama zarabiam na utrzymanie nas wszystkich a dzieci zostawiam na opiece poczciwej sąsiadki. A teraz trzeba będzie iść do suteryny. Tu już mieszkam dawno, płacę akuratnie i wystarcza mi. Ale nowe mieszkanie zdobyć w dzisiejszych warunkach — to nad moje siły.
 Otarła oczy i surowo spojrzała na pana Jacka.
 — Czy pan z biura rekwizycji?
 — Nie, pani.
 — Przecie pan chyba nie ten poseł, dla którego mnie wyrzucają. Zresztą słyszałam, że to mieszkanie nie dla posła żadnego, tylko dla jakiegoś urzędnika. Niewia-