Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/125

poręczy kanapki, w ustach trzymała papierosa. Przy niej klęczał mężczyzna w wojskowym mundurze, obrócony plecami do drzwi. Oboje nie spostrzegli wchodzącego Pana Jacka. Mężczyzna o coś błagał, twarz kobiety zasnuta była dymem.
 — Zlituj się, przecie on może wejść, — zaśmiała się ona.
 — Aleksy? Bądź spokojna...
 — Ależ nie on, tylko...
 — Ach, twój mąż... Już go tam utopili w szampanie, zajął się tem Aleksy... Jesteśmy zupełnie bezpieczni...
 Kobieta rzuciła się na kanapie.
 — Zabawna sytuacja, w domu zwierzchnika mego męża, z kochankiem, który jest mężem kochanki Mgławicza. Ha, ha, ha!..
 — Co cię tak bawi?
 — To, że Mgławicz niezbyt dba o szczęście domowe swojej dawnej flamy, którą po nasyceniu się oddał tobie w posiadanie.
 — Przestań...
 — Owszem, to ciekawe, — syknęła z ironją. — Przytem mój mąż, uwielbiający Mgławicza1, ani przypuszcza, co się dzieje w gabinecie ekscelencji...
 — Jeszcze się nie dzieje...
 — Sądzisz?... — spytała przewlekle.
 Mężczyzna pochylił się niżej.
 Pan Jacek dyskretnie wyszedł z gabinetu i zbliżył się do służącego, by mu oznajmić, że musi się widzieć z Mgławiczem koniecznie.
 — Do salonu nie pójdę, bo mnie ekscelencja zgromi — odparł służący.
 — Ale ja mam pilną sprawę.