Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/126

 — Niech pan zatrzyma się w gabinecie, pan Mgławicz pewnie zaraz wyjdzie, to mu powiem.
 — Tam już jest ktoś, kto sobie nie życzy mojej obecności.
 Woźny zrobił naiwną minę.
 — Tak?
 — Powinniście byli o tem wiedzieć.
 Wtem drzwi stuknęły głośno i z gabinetu wyszła kobieta z towarzyszem. Byli oboje pewni siebie, spokojni. Ona przez bogate face á main spojrzała na pana Jacka i przelotnie zwarła się z nim wzrokiem. Gdy przeszli, pan Jacek spytał woźnego.
 — Kto to?
 — O, proszę pana, to jedna z jaśnie wielmożnych... Wszystkie teraz takie nagie, bo taka moda. A żeby pan widział, jak tańczą, to jakby... i wstyd mówić, — machnął ręką. A szampan, panie, leje się bez miary... Co innego gadają, a co innego robią... Im wszystko wolno, bo mają pieniądze. Oni używają, a w narodzie bieda coraz gorsza. Ale im niczego nie brak, choć takie niby wielkie dobrodzieje dla ludu...
 Pan Jacek milczał. W tej chwili wyszedł z salonu Mgławicz. Był widocznie podniecony trunkiem, oczy mu błyszczały nienaturalnym blaskiem.
 — Ach, to pan? zawołał, ściskając panu Jackowi rękę.
 — Przepraszam, że zakłócam zabawę, ale mam ważny interes, na chwilkę tylko.
 — Proszę, proszę, — rzekł Mgławicz, wskazując gabinet.
 Nagle skoczył szybko do drzwi i ujął za klamkę zasłaniając je sobą.