Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/127

 — A, nie, nie. Nie tu... rzucił przyciszonym głosem i zawahał się. — Może...
 — Tam już nikogo niema, — uśmiechnął się sztucznie pan Jacek.
 Mgławicz błysnął oczami, a na twarzy odmalował mu się znak zapytania i zdziwienia zarazem.
 — Skąd... pan wie?...
 — Widziałem, jak wychodzili... zapewne bez wiedzy pana.
 Ekscelencja odetchnął swobodnie.
 — A, to paradne! — rzekł, — zatem chodźmy.
 Otworzył drzwi i wszedł, rozglądając się dyskretnie po gabinecie. Potem padł na fotel przy biurku i wskazał panu Jackowi krzesło obok.
 — Co pana do mnie sprowadza? Może pan pozwoli cygaro...
 — Dziękuje, nie palę.
 — A prawda. Jestem trochę roztargniony... Bo to widzi pan goście, szampan... kobiety...
 — Widziałem właśnie.
 — Widział pan? tu? Ach! pardon. Tak! tych co wychodzili.
 Pan Jacek skinął głową.
 — Jestem tu nie w porę, — rzekł, — lecz sprawa pilna co do mego mieszkania...
 — Na jutro będzie gotowe, — podchwycił Mgławicz.
 — Przyszedłem prosić pana o cofnięcie nakazu. Ja tam mieszkać nie mogę i nie będę za nic. Byłem sam na miejscu i sprawdziłem, że się wyrzuca wdowę z gromadą dzieci.
 Mgławicz ruszył ramionami.
 — Ach, cóż to nas obchodzi! Nie można się chyba zajmować całym światem.