Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/144

niecierpliwie na krześle i, przerywając donośny w telefonie organ, rzeki głosem zimnym, suchym:
 — Dobrze. Będzie.
 Odłożył słuchawkę.
 Pan Jacek nie spuszczał z niego oczu badawczych. Odczuł, że ekscelencja żałuje już teraz po niewczasie, że popchnięty pierwszym odruchem szczerości wtajemniczył w tę sprawę sekretarza.
 Mgławicz siedział sekundę kamienny, poczem wolno, jakby z namysłem i wahaniem wziął pióro do ręki i wpatrzył s!ę w dokument.
 Pan Jacek drgnął. Utkwił magnetyzujący wzrok w ekscelencję i czekał.
 Znowu przeszła sekunda okropnego niepokoju, jakby zawieszenia sytuacji. Lecz natychmiast nadpłynął z przestrzeni prąd nowej energji i — Mgławicz ocknął się. Umoczył pióro w kałamarzu i rzekł z przymuszonym uśmiechem:
 — Hypnotyzuje mnie pan, może słusznie, lecz ja... podpisać muszę.
 Pan Jacek chwycił go za rękę.
 — Nie! nie! Pan tego nie zrobi bez poprzedniego zbadania tej sprawy!
 — Ależ ja tę sprawę nieszczęsną dziś muszę oddać załatwioną, dziś, zaraz.
 — Nie! Pan jest Polakiem i pan czuje, że byłaby to korupcja moralna. Trzeba mieć w sobie arystokratyzm duchowy, swój własny, nie zaś być biernem narzędziem partyjnego obskurantyzmu. Proszę odmówić podpisu, to pański obowiązek, ekscelencjo! Wykazać trzeba całą grozę czy omyłkę niepojętego rozkazu.
 — Pan wie, czem to pachnie? — wybuchnął Mgławicz.