Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/146

 W tem wbiegł woźny i zameldował:
 — Pan Brus.
 Mgławicz pobladł gwałtownie i zerwał się z fotela.
 Do gabinetu wszedł szybko osobnik, znany już dawniej panu Jackowi. Przybyły powitał Mgławicza uściskiem dłoni, skinął głową w stronę pana Jacka i rzutem ciekawego wzroku ocenił sytuację.
 — Przyjechałem umyślnie po dokument. Rzecz jest bardzo pilna, — rzekł głucho.
 Mgławicz milczał.
 Brus spojrzał na niego szeroko otwartemi mętnemi oczami i pochylił się nisko nad dokumentem.
 Mgławicz stał sztywny, jak z bryły lodu. Pan Jacek patrzał na obydwuch z trwogą. Uderzył go zupełnie odmienny wyraz psychiczny, wyryty na twarzy każdego z nich. Bezwiedna sympatja pana Jacka przechyliła się na stronę Mgławicza.
 — On jest wciągnięty... może już beznadziejnie... — pomyślał.
 Brus podniósł szybko głowę i spojrzał chmurnie na Mgławicza.
 — Dotąd nie podpisany? Co to jest?! Przecie mówiłem wam przed chwilą przez telefon!
 Mgławicz milczał.
 — Ha! przeczuwam wiele oddawna i... widzę...
 — Ruinę Polski! — zawołał pan Jacek surowym głosem. — Kopiecie pod nią przepaść takiemi oto sprawami!
 Brus wyprostował się dumnie, wpił straszne swe oczy w pana Jacka.
 — Jak pan śmiesz! — krzygnął.
 Zwarli się oczam i, jak sztyletami.