Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/193

 — Co... pani?.. To gwiazda spadła...
 — Tak, to wróżba niebios dla mnie.
 — Wróżba?.. Ja sądzę, że to Kuwera sypnął na panią złoty pył słońca za jej... uduchowienie.
 — Nie, to znak i odpowiedzi niebios, że spełnią się marzenia moje... i tęsknoty...
 Mahawastu Dżhanu sposępniał jak noc.
 Halina rozejrzała się dokoła.
 — Gdzież jest nasz Fakir?
 — W świątyni, modli się.
 — Przed tą potworną, kamienną figurą?
 Mahawastu Dżhanu zmarszczył lekko brwi.
 — To bóstwo Budhhy, bardzo starożytne.
 — Podziwiam je, jako spuściznę wieków, ale nie mniej jest ono straszne. Czy to przy posągu będzie nam Fakir wróżył?
 — Tak. Lecz on będzie wróżył tylko pani, — rzekł Hindus przyciszonym głosem. — Uprosiłem go wyłącznie o wróżbę dla pani. Ten starzec fanatyk wróżyć nie lubi. Przyglądał się pani długo i sam nabrał chęci do wróżby.
 — Cóż we mnie widział?
 — To już jest jego tajemnica.
 — Czy Fakir wie, jakiej jestem narodowości i wogóle coś o mnie samej?
 — Nie, gdyż wszelkie takie wiadomości przeszkadzałyby wróżbie. Zresztą z nim się o tem nie rozmawia.
 W obozowisku było niezwykle gwarno. Halina usiadła nieco w oddali na kamieniu. Mahawastu stał przy niej. Nastrój obozowiska podziałał na Strzemską. Rozweseliła się. Patrzała z zajęciem na murzynów w kolo-