Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/20

umysłem i sercem. A wszak mi nikt nie zaprzeczy, że ta wymarzona przyszłość już się stała teraźniejszością; to, o czem marzyliśmy w kopalniach, to się już przyoblekło w wyraźne kształty, to już się stało teraz, pani droga, już się spełniły sny.
 Spojrzał na pochyloną twarz Haliny bladą i wzruszoną, na jej spuszczone powieki i zawołał:
 — Pani wszakże stamtąd jedzie! Pani to już widziała?
 Milczenie.
 Pan Jacek bezwiednie rzucił wzrok na Sfinksa, oświeconego już pełnią księżycowych blasków. Wzdrygnął się.
 — Czego ta bestja tak się ironicznie śmieje? Niechże pani patrzy. Okrutny potwór.
 Po chwili ciągnął:
 — Pani to już widziała, szczęśliwa pani. Ja dopiero jadę do naszego zmartwychwstania po Golgocie... Jakże mnie Bóg sowicie wynagrodził za trzydziestokilkoletnie wygnanie, za wszystkie męki, cierpienia i tęsknoty. Ja to uważam za nagrodę dla wszystkich, którzy krew swoją i życie oddawali Polsce. Takich szczęsnych, jak ja jestem, który ujrzy własnemi oczami naszą Glorję, jest już niewielu. Ci co skonali na wygnaniu z wizją przyszłej Polski w gasnących oczach...
 — Są najszczęśliwsi — zaszemrał cichy głos Haliny.
 — Tak, bo widzieli wizję cudu, ale stokroć szczęśliwszy jest ten, kto ujrzy w życiu jego spełnienie... Ja jestem tym wybrańcem.
 Popatrzył na zamyśloną Halinę oczami pełnemi ognia.
 — Pani milczy? Dlaczego?.. Albo ten potwór... Dlaczego on tak się śmieje ironicznie? Nie wyobrażam