Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/232

 — Więc czego oni ode mnie chcą?..
 Mgławicz zaklął i w nagłej pasji chwycił stos listów pomiętych.
 — Zniszczę to, zniszczę. Mam dość już tego kazania o patrjotyzmie, o duchu Polski.
 Magle zadrżał i cofnął rękę bezwiednie.
 Zamajaczyła przed nim sterana, pożółkła twarz pana Jacka w obramowaniu białych włosów. Oczy starca patrzały przenikliwie; poważnie. Głos głęboki mówił:
 — Jam jest duch Polski dawny, nieśmiertelny. Nie zabiły mnie kazamaty, nie zabiło zesłanie. Wy mnie zabijacie... Ale ożyję. Zatracić mnie nie zdołacie, bo przyszłość — to ja!..
 Mgławicz przetarł oczy roztrzęsioną ręką.
 — Jawa to, czy wizja...
 Wyniosła postać pana Jacka stała przed nim, jak żywa.
 Chwytał go paniczny lęk. Pokój zaległa złowroga cisza, tylko ta postać, ta postać...
 Wtem głośno szczęknęły drzwi i do gabinetu wbiegła z szelestem i śmiechem strojna kobieta.
 Wizja prysnęła.
 — Mówili mi, że nie wolno. Mnie nie wolno!.. Cóż znowu! — zabrzmiały roześmiane słowa pięknej pani.
 Mgławicz zerwał się z fotelu, spojrzał groźnie, lecz kobieta zarzuciła mu ręce na szyję i, przegięta w tył zalotnie, świdrowała jego twarz gorejącemi oczyma.
 — Aksel zły, że przyszłam? Aksel taki groźny? — mówiła pieściwie, wdzięcząc się i rozchylając zmysłowo czerwone wargi.
 — Czego życzysz sobie, Marto?
 Głos jego był prawie brutalny.