Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/236

się przyszłych zaszczytów, odznaczeń ale bądź Polakiem, czynem, odradzającym ojczyznę... Oddal od siebie nieprawą, cudzołożną kobietę, odrzuć grzeszną rozkosz, bo szczytu przykładem powinieneś świecić, nie zaś hulaszczą rozpustą i lekceważeniem obyczajów etycznych...
 Marta zaklęła potwornie i z wybuchem gniewu poszarpała list na drobne strzępy. Wściekłość jej nie ograniczyła się na tym, z furją zaczęła szarpać wszystkie listy, rzuciła je na ziemię, depcąc nogami. W przerwach krzyczała głośno.
 — A więc to powód!.. To go zmieniło! Podlec ten! łotr, szubrawiec! Jak on śmie moją osobę wytykać Aleksemu? Bezczelny!
 W drzwiach stanął Mgławicz.
 — Komu wymyślasz tak, Mary?
 Opanowała się w jednej chwili i nagle przybrała twarz w maskę szlachetnego oburzenia. Podeszła do Mgławicza i słodko oparła głowę na jego piersiach.
 — Już rozumiem cię, drogi, i wybaczam ci twoją oschłość dzisiejszą dla mnie, bo to boli, bardzo boli. Ach, jak ja cię rozumiem! Tyś taki patrjota, żeby tobie coś podobnego...
 — Co ty mówisz, Marto? Co to za śmiecie na podłodze? Coś ty podarła?!
 Marta zarzuciła mu ręce na szyję, tuląc się do niego ze słodyczą.
 — Aksel mój, to ja cię wyzwoliłam z tego śmiecia, które ci zatruwało życie.
 — Listy?! — krzyknął Mgławicz.
 — Czy ci ich szkoda?
 — Marto! — szarpnął się.