Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/239

drażniły go i podniecały. Zapomniał o świecie całym, o swoich kilkodniowych rozważaniach i troskach. Czasem, jakby się zbudził, a wówczas powtarzał zapamiętane kiedyś z listu Strzemskiej do Jacka słowo: Umberry.
 — Umberry... Umberry...
 — Co ty mówisz, Akselu? Chcę wiedzieć, co to znaczy Umberry, koniecznie chcę wiedzieć!
 — Ty tego nie rozumiesz i... nie odczujesz — odrzekł sucho.
 — Dlaczego? Chcę właśnie wiedzieć i odczuć, bo to ciebie dotyczy...
 — Nie fizycznie, — duchowo... To nie twój zakres, Martyszka! — sarknął cynicznie.
 — Fe! tak mnie brzydko nazywasz w takiej chwili... coś z moskiewska, czy po bolszewicku...
 — Jestem wszakże z kliki, której zarzucają bolszewizm... Ha, ha, ha! A wiesz, co to znaczy martyszka?
 — Nie wiem.
 — Zabawna, głupia małpka. Ha, ha, ha! Taka, jak ty.
 — Aksel, co ty pleciesz?! Upiłeś się szampanem?..
 — Nie, ale... twojem szaleństwem... Martyszka... No, daj mi jeszcze pić rozkosz, ty... ty... bajadero...
 Zapadli oboje w bezpamiętną otchłań żądzy, pieszczot wyuzdanych i zachłannej, rozkiełzanej namiętności.
 Kilka razy turkotał głucho telefon, odłożony przezornie przez Martę, służba była wyprawiona na całą noc, drzwi szczelnie pozamykane, okna zawieszone grubemi makatami.
 Mieszkanie, kryjąc w sobie orgję zmysłową, zewnętrznie było martwe. Świtało już, gdy Mgławicz ocknął się znowu z lubieżnej narkozy.