Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/240

 — Umberry, Umberry! — zawołał, jakby z przerażeniem.
 — Co ty ciągle mówisz? Dziwne jakieś słowo, czy dzikie...
 — To słowo będzie obce dla ciebie zawsze, ty go nie odczujesz... ty byś je sprofanowała...
 — Także wymysł! Zapewne twojej kompozycji...
 — Nie.
 — Więc czyjej?...
 Milczał, zapatrzony w nagle zbudzoną w nim wizję tamtej, Haliny Strzemskiej.
 — Aksel, co tobie? Dlaczego milczysz? Mów!
 Mgławicz milczał uparcie, pochłaniała go zjawiona w jakiejś dali, w jakiejś głębi przezrocza a świetlista postać Haliny.
 Marta uniosła się na otomanie, oparta łokciami na haftach poduszek, wpiła oczy w twarzy Mgławicza. Ujrzała w jego rysach zadumę niezwykłą, w oczach dal jakąś i zapatrzenie....
 — Aksel, Aksel! Upiłeś się! — krzyknęła ordynarnie, chwytając go za ramię, jak obcęgami.
 Zadrżał. Spojrzał wściekle i ciężko dźwignął się z fotelu.
 — Upiłeś się, — powtórzyła ciszej już żartobliwie.
 — Nie, odrzekł twardo, odwrócony, i zaczął chodzić.
 Marta skoczyła na nogi, dopadła do niego, zawisła na jego plecach.
 — Aksel! Aksel! Chodź, chodź... jeszcze nie... jeszcze czara niedopita... jeszcze nasz raj...
 Odepchnął ją lekko, lecz stanowczo.
 — Spij... śpij... Marto, — rzekł nieswoim głosem, ale o takiem brzmieniu, że Marta odstąpiła.
 — Co ci jest, Akselu?...