Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/252

 — Czy to ty, Aselu?
 — Tak.
 — Jestem u ciebie, raczej u nas.
 — Przyjmują do wiadomości.
 — Przyjeżdżaj prędko. Cóż taki suchy głos i obojętność.
 Mgławicz chciał rzucić słuchawkę, lecz nagle w pasji podniósł ją do ucha.
 — Marto, proszę cię, opuść zaraz moje mieszkanie.
 — Co to znaczy?
 — Polecam ci opuścić mieszkanie bezzwłocznie.
 — Jesteś brutal, cynik.
 — Mniejsza o to. Powtarzam, wyjdź zaraz, bo będę miał tam konferencję.
 — Prywatną?
 — Prywatną. Żegnam cię.
 — Aselu, czekaj. Z kim ta konferencja?
 — To do rzeczy nie należy.
 — No, ale powiedz.
 — Z detektywem, — odrzekł, tłumiąc wybuch wściekłości i zatrzasnął telefon.
 — Taka... taka... mełł w zębach przekleństwo.
 — Bydlę! — warknął i wybiegł z gabinetu.
 Na ulicy wieczór rozsnuwał popielate mgiełki, gdzieniegdzie zapalono już światła. Tłumy zalegały trotuary, gęsto krążyły powozy, dzwonki i huk tramwajów urozmaicał jednolity turkot kół i cłapanie stóp ludzkich na na asfalcie.
 Mgławicz szedł wolno, patrząc mętnemi oczami w jakąś latarnie, migającą wysoko, w oddali. Mijał sklepy, wystawy, cukiernie, potem przechodził obok szeregu ławek zapełnionych ludźmi na tle ogrodowych krat. Myśl