Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/258

 — Złą przemóc zetrze moc inna... Moc tajnych przeznaczeń... Ja dziś przychodzę jeszcze do pana, by go ostrzedz, ratować...
 — Mnie... ratować?..
 — Tak. Chcę cię wyrwać z przeklętej Umberry, w której grzęźniesz, mając tego świadomość. Chcę cię ocalić, panie, to już mój cel ostatni... Może ty będziesz tym pierwszym, który zrobi wyłom i zrzuci z siebie płaszcz ohydny...
 Mgławicz patrzał na niego ponuro, dreszcz niepojęty pozbawiał go słów. Wreszcie wykrztusił:
 — Dlaczego chodzi ci o mnie?
 — Taka moja wola, mój cel... i...
 — I...? — powtórzył Mgławicz, jak echo.
 — Jej nakaz... bezsłowny...
 Mgławicz rzucił się do niego.
 — Pisała do ciebie teraz?!
 Pan Jacek milczał.
 — Kłamiesz!
 — Nie. Nie pisała.
 — Więc... skąd jej nakaz?
 — Przeczuwam... — odrzekł starzec głosem słabym i zachwiał się na nogach.
 — Chory jestem trochę, wycieńczony...
 Mgławicz podparł go ramieniem, posadził na otomanie, siadł obok i patrzył na niego troskliwie. Po chwili zapytał miękko:
 — Niech mi pan teraz powie, co się z panem dzieje, co się działo? Sterany pan niesłychanie... Cierpi pan niedostatek?...
 Pan Jacek skinął głową, nie wypowiedział słowa: nędza — choć piętno to wyryte było na nim wyraźnie.