Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/259

 — Co pan robił od chwili naszego rozstania? Co pan porabia teraz?
 — To długa historja, panie, może nudna... Borykałem się, pracowałem i teraz pracuję.
 — Gdzie?
 — Nad Wisłą. Jestem robotnikiem.
 — Robotnikiem?! Gdzież pan mieszka?
 — To... mniejsza...
 Mgławicz drętwiał. Nieznane mu uczucie wzbierało w nim falą nieprzepartą.
 — Ależ! jakże można było! Czemuż pan się do mnie nie odniósł?
 Blade usta pana Jacka drgnęły. Lekki uśmiech pobłażliwy a zarazem smutny przemknął na nich i znikł.
 Mgławicz, jakby uczuł wyrzut sumienia, pochylił głowę ze wstydem. Rzekł cicho:
 — Czemuż pan nie powrócił na Podlasie... do przyjaciół?...
 — Ja tam wkrótce wrócę, bo chciałbym tam spocząć... w Zaolchniowie...
 — Niech pan tam jedzie i leczy się, odpoczywa. Wieś będzie zbawienna.
 — Nie. Muszę spełnić wszystko, co mi przeznaczono tutaj.
 Nagle podniósł głowę do góry i utkwił oczy w twarzy Mgławicza.
 — Ona pisała do pana?
 Mgławicz zmieszał się.
 — Dlaczego pan pyta o to?
 — Tak przeczuwałem. Widzę ją często we śnie... ni to ona... ni to tamta... W ostatnich czasach jakieś dymy purpurowe widzę dokoła niej i morze, zawsze