Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/260

morze. Raz otaczały ją czarne chmury dymów i jakby potworne jakieś widziadła... Czasem ją widzę pod Sfinksem... lub z kwiatami białemi... nie wiem, jak się one mogą nazywać... Dawno nie miałem żadnej wiadomości od niej... Dawno... A teraz mi się śni i mówi coś.. nakazuje...
 Mgławicz przykucnął na niskim taburecie, jakby u stóp pana Jacka i zawisł oczyma na jego ustach.
 — Nieraz bardzo wyraźnie słyszę jej słowa i zdaje mi się, jakgdyby była tutaj, wśród nas...
 — A o mnie... o mnie?.. — spytał Mgławicz.
 Pan Jacek pochylił się niespodziewanie, dotykając jego ramienia wychudzoną ręką.
 — Miłujesz ją?.. — szepnął gorąco. — Wyznaj, powiedz...
 Mgławicz zadrżał, ukrył twarz w dłoni przed pytającym wzrokiem starca.
 — Miłujesz ją?..
 Mgławicz milczał chwilę, poczem podniósł głowę i rzekł głosem silnym, męskim:
 — Miłuję.
 Zaległa cisza.
 Po chwili znowu zaszemrały słowa:
 — Ale ona...
 — Tak. Ona daleko odeszła stąd... — potwierdził pan Jacek. — Teraz tu tak straszno. A jednak jej nakaz, wyraźny jej nakaz każe mi ratować pana.
 — Mnie ratować...
 — Ale ona wróci... zobaczysz, ona wróci... Teraz nie! Bo po cóż wracać, by patrzeć na rozwartą otchłań Umberry... Łódź twoja płynie teraz na fali, pchana wiatrem, wiejących z waszych czeluści... Ale zwiń żagle