Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/263

Nie mogły ich stłumić ani odgłosy ruchu na mieście, ani kołatanie i rozmowy, idących naprzeciw przechodniów. Tak się zapewne słyszy, odczuwa, nadciągające pioruny tak chyba kroczy szpieg, albo... śmierć.
 Ale skąd znowu taka refleksja?..
 Pan Jacek wyszedł na szerokie, ludne ulice, znikł w tłumie, pochłonęło go światło. Szedł długo. Zdawało mu się, że nieskończoną była ta droga. Zmęczony fizycznie, wyczerpany moralnie swoją dzisiejszą misją, wlókł się ciężko przez miasto. Minął gwarne dzielnice, wszedł w ciche zaułki Starego Miasta, gdzie kwaterował na poddaszu.
 Lubił swoje gniazdo, jak nazywał maleńki pokoik z widokiem na niebo, na Wisłę i na przestrzeń szeroką, powietrzną. Ale teraz myślał z pewną obawą, jak oto wdrapie się na strome, wąskie schodki i z politowaniem wyrzucał sobie słabość fizyczną.
 Wsunął się w cień ciężkich murów starej dzielnicy i... nagle stanął.
 Ten sam odgłos kroków niepojętych, to samo dziwne wrażenie, że idą, że ktoś idzie za nim, umyślnie za nim...
 Odwrócił się szybko i spytał głośno, spokojnie:
 — Kto tam?
 — ... tam... — odpowiedziało echo, odbite od szarych domostw w zaułkach.
 — Przewidzenie — powiedział sobie pan Jacek i poszedł dalej.
 Była już późna noc, zaułki spały.
 Pan Jacek dowlókł się do starej kamienicy, na której strychu mieszkał. Wspiął się na schodki do bramy i chciał zadzwonić.