Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/267

 Idą, idą razem i giną, wsiąkają w dal coraz głębiej, coraz głębiej... Już znikli...
 A z łąk borkowskich, z oparów przezroczych, z fioletu zórz zachodzących wyłania się jakaś inna postać zwiewna, mistyczna...
 Iwińska — —?
 Nie, to Halina Strzemska idzie z pękiem ziół w ręku, brodzi po trawach, po kwiatach, wyławia z Krzny nenufary i śpiewa tęsknie, tak tęsknie...
 — Czyj to głos słyszę? — mówi Ezop w zapatrzeniu, — czy to olchy tak szumią... czy tam tej słyszę śpiewanie?..
 — Cóż się dzieje dziś tych w olszynach?...
 Lęk ogarnia Jerzejskiego, lęk o tych dwoje żyjących, o Jacka i o Halinę. Te dziwy w olszynach wróżą coś złego, czy może... to prawda?
 Bardzo dawno nie miał listu od Jacka, pomimo, że pisał kilkakrotnie pod jego starym adresem.
 — Czyżby jakie nieszczęście?..
 — Trzeba zaraz napisać, dowiedzieć się... ale nie! napisać do Mgławicza.
 Podniósł się nagle i opuścił olszyny. Bał się teraz ich głębin i szmerów i mroków zaczajonych w zaroślach i krakania wron. Przeszedł kładkę z wrażeniem niemal fizycznem, że znowu widzi Jacka i Iwińską, jak wyłaniają się z gąszczów zielonych i nikną w ich splotach.
 — Et! majaczy mi się dlatego, że teraz zbyt myślę i śnię o Jacku... a przy nim zjawia się Iwińska... To naturalne.
 Udał się do gminy w Zaolchniowie, by napisać i wysłać list.