Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/276

 — Więc pan i mnie śledził?! — wybuchnął Mgławicz.
 — Nie, tylko jego. Ekscelencja zapomina, że minął się z nim przy... wartowniku.
 W oczach Mgławicza zamigotały błyskawice.
 Powiedział, siląc się na spokój:
 — Ten człowiek, wyszedłszy ode mnie onegdaj wieczorem, nie wrócił do swego mieszkania dotychczas.
 — Wiem. Oznajmił o tem ekscelencji student uniwersytetu i stary szlachcic z Podlasia.
 Mgławicz zadrżał.
 — Co to znaczy?! Mój dom jest pod obserwacją?!
 — Jeszcze... nie.
 — Ach, mniejsza o to! Chodzi tu nie o mnie, lecz o tam tego. Pan wie, że nie wrócił do mieszkania, więc gdzież on jest?
 Zapadła długa, ciężka chwila milczenia.
 — Gdzie on jest? — powtórzył Mgławicz dobitnie.
 Detektyw zaciął wąskie usta, twarz mu się skurczyła niemile, oczy patrzały śmiało, jak ślepia sępa.
 — Gdzie on jest?! — zawołał Mgławicz podniesionym głosem, gorączkowo.
 — Nie wiem.
 — Jakto? Pan nie wie?
 — Nie wiem.
 — Odmawia mi pan udzielenia wiadomości! \
 — Tak.
 Mgławicz był wściekły.
 — Co to znaczy?
 Detektyw milczał.
 — Ha! w takim razie będę go sam szukał.
 Mgławicz wstał gwałtownie, ale umiejscowiły go zimne słowa detektywa: