Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/277

 — Radzę ekscelencji zaniechać poszukiwań.
 — Co?!
 — Tak. Radzę.
 Mgławicz był blady, wzburzony wewnętrznie.
 — Musi mi pan to wytłumaczyć! Chcę wiedzieć wszystko... bo w przeciwnym razie...
 — Powtarzam, nie radzę go szukać, ani się nim interesować. Uwaga na dom ekscelencji zwrócona. Ostrzegam życzliwie.
 Mgławicz tracił panowanie nad sobą. Krzyknął:
 — O siebie już nie obawiam się! Jego muszę znaleźć! Chyba...
 Detektyw chrząknął znacząco i spuścił oczy na ręce. Było w nim coś złowrogiego, jakaś straszna, łatwa do rozwiązania, zagadka.
 — Chyba?.. — powtórzył szeptem głuchym, urywanym.
 Mgławicz, śmiertelnie blady, przysunął twarz do twarzy detektywa, wparł przeszywające, groźne oczy w źrenice tam tego i wykrztusił:
 — Czy — —?!..
 Detektyw podniósł oczy i bezsłownie odpowiedział niemi:
 — Tak.
 Mgławicz szarpnął się w tył blady, straszny, z zastygłem wyciem na ustach. Oczy zaszły mu czarną płachtą grozy. Porwał się z fotela i opadł, jak kamień. Twarz ukrył w dłoniach. Zmartwiał.
 Detektyw odszedł już bez słowa.
 Mijały godziny, nastała późna noc.
 Mgławicz siedział bez ruchu, osnuty gęstą, lepką siecią obleśnych myśli, jak pająk w pajęczynie. Zewnętrz-