Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/284

 Mgławicz śmiał się długo, strasznie. Śmiał się patrząc na twarz Sfinksa, na której była irońja. W śmiechu tym jął drzeć fotografję Haliny na drobne strzępy. I śmiał się, śmiał... Trwało to długo, niemiłosiernie długo.
 Gwałtownie zadzwonił telefon.
 Mgławicz wziął słuchawkę apatycznie.
 — Kto mówi?.. A! — poznał głos Brusa.
 — Górą nasza! Nowe zwycięstwo!
 — Tak.
 — Cóż jesteście tak lakoniczni?
 — Słucham was.
 — Dziś o dziesiątej ważne posiedzenie.
 — Wiem.
 — Czytaliście dzisiejszą prasę?
 — Cóż nowego zełgała?
 — Coście, oszaleli!?
 — Nie, tylko pytam.
 — Widzieliście tłumy, demonstrację?
 — Widziałem. Zwaliliście wszystko na nich. Poco?
 — Nie rozumiem was!
 — Nie grajmy w ciuciu babkę.
 — Co to znaczy?
 — Nie łżyjmy sobie w oczy.
 — Co to znaczy?! Wiecie, że strajk...
 — Pod groźbą rewolwerów... Nie straszny.
 — Mgławicz! co wam jest?
 — Nic. Przerwał się elektryczny prąd. Ha, ha, ha!
 — Wyście oszaleli!
 — Nie byłoby nic tak bardzo dziwnego. Na posiedzeniu oznajmicie... komu należy, że wiem, gdzie jest Jacek, Sybirak. Nic więcej: Mgławicz wie, gdzie jest