Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/45

 — Tułaczką? — zapytał mężczyzna. A można wiedzieć skąd?
 — Wracam z Syberji, a pochodzę z Zaolchniowa — odparł starzec i wymienił swoje nazwisko.
 Mężczyzna uchylił czapki.
 — A toście szlachcic nasz, zagrodowiec! — zawołał. Familja tutejsza, choć ich już niema, wymarli, inni wyjechali. A wasza sadyba kędy? Czy nie ta była, co wedle olszyn, ostatnia, za wsią?
 — Ta sama. Ojciec mój był tam gospodarzem.
 — No, jego to ja już nie pamiętam. Ale mój stryj będą wiedzieli. A macie tu, panie, znajomych chociażby?
 — Byli kiedyś. Dziś ludzie nowi, nikt mnie nie zna...
 — Jakżeż to! — zdziwił się mężczyzna. Gdzież mieszkacie, gdzieżeście wieczerzali?
 Pana Jacka skurcz zdławił w krtani.
 — W traktjerni przespałem kilka nocy — wyjąkał.
 — Patrzajcie, ludzie! No, to jedźcie z nami. Gość w dom, Bóg w dom, zwłaszcza w noc Narodzenia Pańskiego. Jestem z Jerzejk, Jan Jerzejski.
 — Jerzejski z Jerzejk! — pochwycił radośnie pan Jacek. — To stryj, o którym pan wspominał, był na prawie w uniwersytecie?
 — A jakże, mój stryj...
 — Więc Ezop!
 — Znacie go?
 — Naturalnie, kolega mój! Ezop! Co za szczęście? — wołał uradowany naprawdę starzec i dał się już bezwolnie prowadzić do stojących przed kościołem sań.
 Franek ujął lejce i, kiedy pan Jacek usadowił się wygodnie obok Jerzejskiego, strzepnął niemi i — para oszronionych koni pokłusowała żwawo przez wieś. Po