Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/100

 — Nie!
 — Nie wierzą! Koń zgrzany, pani wygląda... okropnie.
 — No więc... dobrze.
 Zaczęła skręcać włosy na głowie, ale ręce jej drżały, trzęsły się usta, lekko dzwoniły zęby. Uniewicz patrzał na nią z przerażeniem, bez pytania zsadził ją z siodła, postawił chwiejącą się.
 — Spadła pani z konia?...
 — Ani mi się śniło.
 — Gdzież Tomek?...
 Łuna krwi zalała bladą twarz Elży.
 — Nie... nie wiem, — jęknęła.
 — To nieprawda, pani wie!
 Duma strzeliła z jej oczów, nerwowo zatoczyła ręką wielkie kolisko, wskazując bór.
 — Niech go pan szuka. Ataman doprowadzi.
 Odeszła szybko drżąca, bliska płaczu, pozostawiając Uniewicza w zdumieniu.
 Szła, nie widząc prawie drogi przed sobą. Uczuła niebywałe zmęczenie fizyczne i jakiś ciężar na głowie, który odbierał jej przytomność. Idzie, ale dokąd i gdzie? aha, do domu. przecie to Warownia. Gdzie ja byłam?... myśli Elża. Plącze się wszystko; huk sosen, kwiaty, tętent i bieg szalony Atamana, Uniewicz, ach ten Uniewicz zabawny, o Tomka pyta... Tomek! Aha, tak, więc to prawda, Tomek tam... z nią... w borze.
 I znowu mgła nasuwa się i mąci pamięć.
 Elża zatopiona była w dziwnej półprzytomności: ni jawa ni sen, jakby pół mózgu myślało, a pół spało. Szczególny stan półświadomości. To sprawił ten udar w głowę, który tak cięży; myśli znowu Elża, nie wiedząc, że wstępuje na ganek.
 Wtem głos zdumiony:
 — Elżuniu! Czyj to głos?... — szuka wzrokiem.
 — Elżuniu, co tobie?... — woła pan Cezary, opuszczając gazetę na kolana. — Elżuniu, nie widzisz nas?... — pyta znowu ktoś inny — cóż ty, olsnęłaś od wiosennego słońca, czy co?... Czego masz takie roztrzepane włosy, Elżuniu?...
 — Ach, to dziadzio... i... babcia.
 Uśmiechnęła się do nich bezmyślnie trochę i mijała ich, idąc do drzwi.
 — Co ci to dziecko, głowa cię boli?...
 — Tak, tak...
 — Pewno febra? A mówiłem.
 Lekka świadomość nasunęła myśl, że będą ją leczyć.
 — Nie, nie, zdrowa jestem... tylko... zmęczona.
 — Połóż się, dziecino.
 — Tak, tak.
 Nareszcie w swoim pokoju.