Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/128

 — Parę iskrowych, kilka zwykłych, kable z Ameryki i Indji, nadesłane przed chwilą i w nocy, — rzekł z uszanowaniem.
 Dyplomata siadł przy biurku, odłożył cygaro.
 — Proszę.
 Brał depesze i czytał po kolei, dyktując na każdą z nich odpowiedź.
 — Z Wiednia... do mojej teki. Muszę w tej kwestji porozumieć się z naszym ambasadorem... Berlin... iskrowa... wizyta Tirpitza u cesarza. Hm... per Bacco! Dalej...
 Sekretarz podał telegram.
 — New-York... Och, no, to wiem, proszę pisać.
 — Dalej... Pekin... Tokio... ambasady rzecz opracują. Odpisane?...
 — Tak. Oto list prywatny ministra z Londynu.
 — Odłożyć. Depesze pierwsze.
 — Kable z Aleksandrji i z Indji.
 — Proszę, to ważne.
 Zagłębił się w czytaniu, odpisywał sam i dyktował. Dwaj mężczyźni pogrążyli się w pracy, przerywanej kilkoma słowami zwięzłych pytań i odpowiedzi. Parę razy zadzwonił telefon, ustawiony na biurku, z ulicy dochodziły głośne ryki samochodów i turkot licznych pojazdów na cichym bruku. Za oknami gabinetu Paryż wrzał życiem w złotych potokach czerwcowego poranka.
 Stukanie do drzwi. Wbiegł żywo służący w liberji.
 — Depesza z Wiednia i poczta.
 Sekretarz odebrał mu z ręki papiery. Artur Dovencourt-Howe sięgnął po telegram, rozerwał.
 — Nic nadzwyczajnego. Hm... następca tronu, Ferdynand D’Este, z małżonką z manewrów górskich w Bośni wyruszył do Sarajewa. Zwykłe zawiadomienie ambasady.
 Zatrzymał wzrok na tekście depeszy, pokręcił głową i odłożył ją na bok.
 — Co więcej?...
 — List z marką Southamptonu.
 — Od matki, proszę na bok.
 — List i mała paczka z Warszawy.
 Dyplomata podniósł głowę.
 — Z Warszawy?...
 Błysk ciekawości zamigotał mu w ciemno-szarych, pysznie oprawionych oczach. Lecz w jednej chwili ściągnął ostre, energiczne pręgi brwi.
 — Proszę na bok, to prywatne.
 — List z Rzymu, z angielskiej ambasady.
 Dovencourt zaczął czytać i znowu zajął się pracą. Jednakże w sekundowych przerwach rzucał wzrokiem na paczkę i list z Warszawy trochę niecierpliwie. Po paru godzinach powstali obaj od biurka.