Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/14

więcej. Nas tu wilki opadną, zanim się baba przywlecze, a ty się spóźnisz.
 — Dokąd?...
 — Masz tobie. Zapomniałeś?...
 — A... a!... Uprzedziłem Karolcię, że dziś zjawię się późno.
 — Zbeczy się biedactwo i będzie wyglądała brzydko z czerwonemi oczami.
 — Pojadę do niej jeszcze dziś.
 — Ty z nią za delikatnie postępujesz.
 — Jakto, nie rozumiem?...
 — No, bo z taką tam dziewczyną... ceregiele...
 — Ona mnie kocha.
 — To tem lepiej... i łatwiej.
 — Ty tego nie pojmujesz, Melu, a to takie proste. Słyszysz... janczary, więc jednak nie myliłem się, ten punkt to sanki. Patrz...
 — Prawda! Zbliżają się. Wiwat! jedzie baba. Ogromnie jestem jej ciekawy pomimo jej pięćdziesięciu lat. Zawsze trochę przywiezie z sobą tchnienia Zachodu, którego się już tak dawno nie odczuwało.
 Obaj ruszyli końmi kilka kroków naprzód, do drogi, patrząc na rozbiegane czarne bachmaty, które z prychaniem i dzwonieniem uprzęży nadbiegały, jak lewiatany, waląc z góry kopytami po wyślizganym torze. Ponad czarną masą końskich spasionych ciał czerniała wielka figura stangreta w kożuchu i futrzanej czapie.
 Tomasz Burba poczuł jakiś szczególny dreszcz, krew napłynęła mu do mózgu gorącą falą.
 — Co u djabła! — syknął.
 — Co mówisz? — spytał Mel Uniewicz, lecz Burba szarpnął koniem i wyskoczył na środek drogi.
 — Stój! — krzyknął donośnym głosem.
 Stangret wstrzymał kłusaki. Z sanek wychyliła się niekształtna postać okutanej w futra kobiety.
 Burba zdjął czapkę i przemówił grzecznie, pochylony lekko do przybyłej.
 — Jestem Tomasz Burba, a oto mój przyjaciel, Melchjor Uniewicz.
 — Wielki koniuszy dworu Burbów — dodał z ukłonem przedstawiony.
 — Przyjechaliśmy tu na spotkanie pani, by ją przeprowadzić przez bór, w którym zdarzają się napady wilków — dokończył Burba.
 Stangret dodał uwagę od siebie.
 — Dziś straszno jechać, konie czujne aż dziwno, rwą się jak odurzałe i chrapią. Gromniczna tuż, to teraz najgorzej.
 — Niech się szanowna pani nie lęka — rzekł Uniewicz — mamy broń i zresztą jesteśmy tu jako jej eskorta. Nie dopuścimy do wypadku.