Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/15

 — Bardzo mi miło powitać panów, zdumiewam się tylko nad... temi wilkami.
 Alt jej głosu wywołał nowy dreszcz u Burby i szybkie spojrzenie w jej stronę. Uniewicz natomiast zanotował milczącą uwagę: Daleka od dziewiczego sopranu — głośno zaś dodał:
 — Przyjechała pani do dzikiego kraju, po Rivierze odrazu... na wilki...
 — Byle nie w ich paszczę.
 — Ach, szanowna pani raczy być spokojną — tacy rycerze jak my...
 — Pani pozwoli — odezwał się Burba, — że siądziemy na sanki, wierzchowce pójdą na przyprzążkę.
 — Proszę panów.
 Usunęła się na prawą stronę, przy niej siadł Uniewicz, mówiąc z przymileniem.
 — Pragnąłbym teraz ucałować rączkę czcigodnej pani, jako naszej pupilki, więc o ile rączka nie nazbyt zamufowana...
 — Zanadto zamufowana — brzmiała krótka, sucha odpowiedź.
 — Aaa... pardon!
 I Uniewicz zagryzł usta z lekkiej irytacji. Burba tymczasem pomagał stangretowi doprzęgać konie na orczyki po bokach dyszlowej pary, czwórka w obręk rwała się naprzód, strzygąc uszami.
 — Czy duży ten bór? — spytała Górska.
 — Pięć wiorst drogi, przecinamy go wpoprzek, — odpowiedział Burba.
 — Ach, to olbrzym!
 — Toż warownieckie bory, — znowu wtrącił stangret.
 — A... do Warowni daleko?..
 — Dziewięć wiorst.
 Rozmowa umilkła. Po krótkiej chwili wszystko już było gotowe do dalszej podróży. Tomasz Burba usiadł obok stangreta, odwrócony twarzą do Górskiej. Ruszyli.
 — Obejrzałeś strzelbę, Melu? Czyś aby spuścił kurki
 — Cóż znowu, jestem przytomny.
 — Bywasz niekiedy roztargniony.
 — Nie mam powodu być nim teraz. W obecności starej kostycznej baby — dokończył w myśli.
 Milczenie przedłużało się, przerwała je wreszcie Górska, wypytując o wilki, lasy i okolicę, wciągała do rozmowy głównie Burbę.
 — Czy szanowna pani długo bawiła na Rivierze? — z umyślną uniżonością pytał Uniewicz.
 — Dwie zimy po kolei.
 — A lato spędzała pani w Szybowie? — zagadnął Tomasz.
 Długa chwila ciszy.
 — Nie.
 Coś jakby śmiech drgnął w jej głosie.