Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/16

 — Więc pani przebywała stale zagranicą? Zazdroszczę jej tego. Cóż za szczęście być ciągle w ogniskach kultury Zachodu, w świecie cywilizacji, no i wśród cudów przyrody, — egzaltował się Mel. Burba mu przerwał:
 — Jeśli o to chodzi, to i Szybów jest przepiękny. Byłem tam w wieku chłopięcym z kuzynem Joachimem, który mnie zabrał ze szkół na święta wielkanocne. Ale pani przebywała wówczas na kuracji w Warszawie.
 — Kto... ja?
 — No... tak, więc nie miałem przyjemności jej poznać. Szybów jest z natury piękny, przytem mąż pani, ś. p. kuzyn Joachim, ogromnie podobno Szybów ucywilizował. Wspaniała rezydencja, park, budynki...
 Górska zakrztusiła się suchym jakimś, nienaturalnym kaszlem.
 — Masz tobie, baba astmatyczka, — mruknął Mel do siebie.
 — Przeziębiła się pani, — rzekł Burba.
 — Nie, to już mój kaszel... chroniczny. Starość, na to i Riviera nie pomoże.
 — Szczególnie szczera niewiasta, albo ma już sześćdziesiątkę — pomyślał pan Mel, jednocześnie zaczął z przesadną elegancją:
 — Obmawia się pani.
 Wtem stangret zwrócił się gwałtownie z kozła.
 — Wilki... paniczu!!
 Burba stanął w sankach.
 — Gdzie? Widzisz ich?
 — Konie tulą uszy i wspierają się na zadach, stado jest blisko.
 Istotnie cała czwórka zaczęła się nagle cofać, jakby w popłochu; chrapliwy głos niby ryk wydobywał się z jej nozdrzy, grzywy i ogony ponajeżane, głowy na wygiętych szyjach pochylone w dół i nastawione, strzyżące niespokojnie uszy wskazywały na niechybne niebezpieczeństwo.
 — Zatnij batem, Łukaszu, i wal całym pędem. Uważaj tylko na konie i drogę, reszta nasza rzecz! — komenderował Burba.
 — Czy pan widzi wilki?.. — spytała Górska.
 — Jest kilka sztuk w haszczach z lewej strony, będzie ich więcej. Baczność, Melu! wysuwają się bestje...
 — Widzę.
 — Szablę masz pod ręką?..
 — Tak.
 Burba zwrócił się gorączkowo do Górskiej.
 — Niech się pani przedewszystkiem nie boi. Najwyżej proszę krzyczeć, krzyczeć z całych sił.
 — Ależ pani kaszle, Tomku.
 — Prawda. Zatem...
 — Nic nie szkodzi, będę krzyczała, jeśli to pomaga.
 — Paniczu, — napadają!
 — Atakują! — zawoła? jednocześnie Uniewicz i skierował fuzję w stronę gąszczów.