Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/166

 Panna obrzuciła krytycznym wzrokiem strojną postać Elży.
 — Wracasz z teatru, z balu, żeś taka elegancka? — spytała ciekawie.
 Pani Renardowa przerwała jej wywiad.
 — Był list, Elżuniu, od pani Burbiny z dopiskiem Cezarego. Wzywają tam was na gwałt. Złajali mnie, że ciebie ciągałam po szpitalach, martwią się o twoje zdrowie.
 — Trzeba im napisać, że już wydobrzałaś, — uśmiechnęła: się panna.
 Rumieniec oblał twarz Gorskiej.
 — I, że już chodzę na bale, — odrzekła sucho.
 — A cóżby to szkodziło? Człowiek powinien to robić, do czego ma powołanie, — zauważyła Renardowa.
 — Ty, Elżo, jesteś przecież dzieckiem szczęścia — wtrąciła znowu panna Ada, a pani Renardowa rzekła śpiewnie:
 — No, więc lubi atmosferę, odpowiednią do swego przeznaczenia. Bywajcie zdrowi, czas na mnie. Każcie sobie dać herbaty. Mego męża naturalnie niema, siedzi gdzieś, jak zwykle przy kartach, albo w cukierni, na niego nie czekajcie z herbatą.
 Weszły obie do windy.
 — „Dziecko szczęścia“ — wszyscy w rodzinie tak mnie nazywają. To ciekawe, — śmiała się, gdy Tomasz zdejmował z niej futro.
 — Czy nie przyznajesz sobie tego?...
 Smutek drgnął w jego głosie.
 — Mój drogi, nikt mię nie zna z tych, co mnie taką nazwą chrzczą. Któż z nich zna moją duszę?... Sądzą mnie powierzchownie. Niech im to idzie na zdrowie! Opinja ich o mnie jest mi doskonale obojętną. Nie staram się im nigdy przypodobać i to ich razi.
 — Ciotka Renardowa bardzo cię kocha.
 — Ona tak, ale słyszałeś Adę?...
 — Ada pierwsza poszłaby na bal, tylko w sekrecie, a ty nie byłaś, ale mówisz, żeś była. Gdzie jednakże siedziałaś cały wieczór, Elżuchna.
 — W Filharmonji, na koncercie.
 Zdziwił się i poczerwieniał... Przykrość odmalowała się na jego twarzy, żal drgnął na ustach.
 — Nic mi o tem nie mówiłaś.
 — Chciałam sama posłuchać muzyki, w skupieniu... pomarzyć. Ty mnie znasz, Tom.
 — Ja bym ci widocznie przeszkadzał. Czy tak?...
 Elża ze drżeniem oczekiwała listu, bała się więc rozmowy z narzeczonym, nie podchwyciła jego słów, lecz pod pozorem bólu głowy poszła do siebie. Niepokój ją męczył, że dziś listu nie będzie, że jest już późno, a panna Izabella przyśle list jutro. Ale jakże spędzić noc w tak okropnem napięciu oczekiwania jutra?... Elża rozbierała się wolno, gdy weszła służąca.
 — List do pani, przyniósł jakiś chłopak, prosi o pokwitowanie.