Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/18

 Zaczęła się walka straszna, pełna trwogi i okrutnej zaciekłości. Uczynił się zamęt, słychać było kwik koni, dziki przeraźliwy charkot bestji, który zlewał się z krzykiem Górskiej, Łukasza i Uniewicza. Nieustanne strzały i piekielne skomlenie i wycie rannych wilków potęgowało grozę chwili.
 Burba nie stracił głowy, czuwał nad wszystkiem, kierował obroną.
 — Niech mi pan da bagnet, — zawołała Górska.
 Burba podał jej broń prędkim ruchem.
 — Proszę ostrożnie.
 — Tomek pal!.. nowe stado!.. — wrzasnął Uniewicz.
 — Piekło się na nas sprzysięgło, czy ki djabeł, naboi nie starczy, — warknął Burba wściekły.
 Ze zdwojoną furją zaczął prażyć wilki, których tyle padało, że atak ich stopniowo osłabł. Już tylko pojedyńczo doskakiwały do sanek, zajadłe z najeżoną szerścią na karku i świecącemi jak latarnie ślepiami. W spienionych pyskach łyskały potężne kły, kłańcające bezustannie.
 — Tych położymy, psiakrew, co do jednego!. — krzyknął Burba.
 — Ja już nie mogę — jęknął Uniewicz. — Ty strzelaj, ja będę kłół.
 Rzucił strzelbę, wyrwał szablę z pochwy i tuż prawie zakłół wilka, skaczącego na płozy.
 — Na Uniewicza czekałeś!.. wilkołaku, poznaj jego rękę, bestjo!.. Masz!
 Szabla zgrzytnęła na czaszce drugiego zwierza. Trzeci wilk ranny kulą Burby zakręcił się koło sanek i skoczył na plecy Górskiej. Ale ona teraz nie straciła przytomności. Dała w tył mocne pchnięcie bagnetem. Ostrze ugrzęzło w ciele zwierza, ranny powtórnie zwalił się na nią całem cielskiem, rwąc pazurami futro, lecz natychmiast puścił, gdyż rażony trafną kulą Burby runął, z sanek.
 — Jezus Marja! — krzyknęła Górska.
 — Co się pani stało?..
 — Mógł mnie pan zabić, strzela pan jak Artur...
 — Jak kto?..
 — Ach nic... strzela pan wybornie, kula przeleciała tuż koło mej głowy.
 — Celowałem przecie do wilka.
 — Proszę pani, — wtrącił Uniewicz, — Tomek potrafi kolczyk wystrzelić, nie drasnąwszy ucha.
 — Mel, uważaj!.. już tylko trzy. Te nasze.
 Jeszcze kilka strzałów; jeden wilk rozciągnął się martwy na drodze, jeden ranny skowyczał rozpaczliwym jękiem, ostatni cofnął się do sporej gromady swych towarzyszy, biegnących w oddali po obu stronach gościńca.
 — W konie teraz, w konie! — krzyknął Burba.