Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/19

 Odetchnął szeroko pełną piersią.
 — No... szczęśliwie. Czemu, u djabła; pochodni smolnej nie zabraliśmy, blask płoszy wilki, ale atak już się nie powtórzy.
 Łukasz świsnął batem i pomknęli z chyżością prawie zdwojoną.
 — Doganiają nas! — krzyknęła Górska.
 — Atakują na nowo, — nie ocalimy się dziś od tych bestji.
 Tom, strzelaj! Niech pani krzyczy! Las rozbrzmiał nowym krzykiem, buchnęło kilka strzałów, wilki doganiały sanie, znowu złowrogie kłańcania.
 — Trzeba poświęcić jednego konia z orczyka — zawołał Uniewicz, — nie obronimy się.
 — Nie, nie! Za nic! — krzyknęła Górska.
 — Bór zaraz się kończy; żeby na polu nie było nowych stad, tak od tych uciekniemy, pocieszał stangret.
 Walka, strzelanina rozpoczęła się na nowo.
 Tymczasem wypadli z boru.
 Z przestrzeni rozległych, białych pól powiał na nich silny podmuch wiatru ze śniegiem i zakotłował śnieżnym pyłem, porywanym prawie z pod kopyt koni.
 — Dymka się zaczyna, — źle... — mruknął Łukasz.
 — Co znaczy... dymka? — spytała trwożnie Górska.
 — Zawieja śnieżna.
 Wilki zziajane, biegły tuż za sankami, nie ustępując pomimo strzałów z placu.
 — Głodne juchy, — mówił Uniewicz, — odprowadzą nas na kolację do Warowni.
 — Trzeba im jutro przysłać w nagrodę, że nas nie zjadły, kilka baranów faszerowanych strychniną, — dodał Burba, nabijając strzelbę.
 Naraz stangret zawołał:
 — Paniczu, coś czerni się przed nami, jakaś gromada.
 — Wilki?! — przeraziła się Górska.
 — Bylibyśmy zgubieni, — rzucił Uniewicz, zaniepokojony tym razem.
 Burba wytężył wzrok.
 — Istotnie, jakaś gromada sunie ostro wprost na nas... co to jest, Łukaszu?
 — Czy ja wiem, paniczu, ćma taka wielka, że i nie dopatrzysz... Jakby, paniczu, wilki, broń Jezu! tak już po nas; trzeba boczne konie odprzęgać, a to nie poradzim.
 — Rób to zaraz do djabła zamiast gadać, czasu brak! — krzyknął Uniewicz.
 — Nie, nie, nie róbcie tego panowie, — błagała Górska i zaczęła się głośno modlić.
 — Szczególna chęć poświęcenia własnej skóry zamiast końskiej, ja nie myślę ginąć dla miłości koni... — oświadczył Uniewicz.
 — Czy pan zwarjował?..