Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/20

 — Uspokój się, Mel, — rzekł Burba. — Niech się pani nie trwoży, to nie wilki, to — ktoś jedzie. Tabun koni wali.
 — A prawda, gromada jeźdźców. Któż to?
 — Hej! Kto jedzie?!
 Zamiast odpowiedzi z gromady buchnął wrzask tak potężny, że aż konie przy saniach szarpnęły się i przysiadły na zadach. Jednocześnie z okrzykiem tym wyskoczyły z zaćmy śnieżnej rozbuchane bachmaty, nad któremi wznosiły się machające ramiona jeźdźców, zbrojne w kije i strzelby. Zadęły rogi myśliwskie i cała ta burza z łomotem, tętentem i wrzaskiem minęła sanie i z impetem wpadła na ogłupiałe wilki.
 — Bij!.. Łup!.. Wal!.. Rznij!.. — wołały głosy podniecone, a wtórował im Burba i Uniewicz z niemniejszym zapałem.
 Burba zwrócił się do zdumionej Górskiej.
 — To gajowi i dworscy z Warowni, ojciec ich widocznie wysłał na pomoc.
 — Skądże wiedział o napadzie?..
 — Domyślił się, to u nas częste wypadki w tej porze.
 — Musi słyszeli strzały we dworze, — rzekł Łukasz.
 — Ruszaj teraz żywo, już tam oni zapędzą wilki na koniec świata, nam czas do domu.
 Hałas, wrzawa, krzyki i strzały oddalały się W stronę boru. Sanki pomknęły naprzód. Pędem minęli białe męty ośnieżonych pól, zaczerniał przed nimi drugi las i huczał basem w szalejącej już na drodze zadymce.
 W sankach milczeli.
 Zaledwo wjechali w las, gdy od drzew oderwało się znowu dwuch jeźdźców.
 — Kto to? — krzyknął Burba.
 — Swoi, z Warowni. Gajowi...
 — Ach, to Stacho Domalewski. Czy i tu może być napad?
 — My stąd przepędzili duże stado wilków, poszły na niedźwiedzi bróg, już nie wrócą, wystraszone, ale zawsze bezpieczniej. Panicze już pewno ustali od strzelania.
 — Słyszeliście?!.
 — Hej, taka palba, jak w bitwie, po śniegu echo niosło. Starszy pan usłyszał pierwszy i wraz nas zwołał.
 Sanki minęły gajowych; konie, wyzbyte lęku, pędziły raźnym kłusem, prychając radośnie. — „Zdrów, — zdrów!” — odpowiedział im Łukasz.
 — Czy tu lud mówi po polsku? — spytała Górska Burbę — bo i stangret i gajowi mają tylko akcent małorosyjski?
 — Cała służba dworska i leśna to polacy i katolicy, proszę pani. Ojciec wprowadził to u siebie i utrzymuje. Wioski małorosyjskie są prawosławne i mówią swoim narzeczem — poczem rzekł swobodnie: — ale będą nam w domu radzi, konie parskają ochoczo.