Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/21

 — Ja tam zdrów nie jestem, ani rad, — żalił się Uniewicz. — Ręce mi odpadają od strzałów, głowa pęka, psssia...
 — A pani jak się czuje po tej przeprawie? — pytał Burba pochylony ku Górskiej.
 — Wybornie, rozpamiętywam przebytą emocję i podziwiam... pana.
 — Czemuż nie mnie? — jęknął Uniewicz, — napsułem wilków nie mniej od Tomka.
 — Ale się pan bardziej sfatygował.
 — Aha, o to chodzi! Bo ja nie lubię walczyć bez zasady.
 — Pocóż pan jechał?.. Nie było zasady.
 — Ale była ciekawość. Jestem zresztą wierny Tomkowi, — jak żadna kobieta, więc dla towarzystwa poświęciłem siebie... i swoją strzelbą przyczyniłem się do... ocalenia pani.
 — Od wilków czy od... astmy? Ha, ha!..
 Uniewicz drgnął, zmieszał się; ale nie było rady — słyszała.
 — Widzę, że nie tylko głos, lecz i słuch posiada pani niezwykły.
 — Bajeczny, — powtórzyła.
 — Hm... to szczególne.
 — Zwłaszcza w moim wieku. Takie — baby wszystko już mają przytępione. Ach, jak tu pięknie! — zawołała nagle, wychylona z sanek.
 — Obraziła się, jak Boga kocham, — myślał Uniewicz.
 — To już Warownia... oznajmił Burba.
 — Jakże tu cudownie!
 Przed nimi leżała polana leśna otoczona ze wszech stron czarnym borem. Na wzgórzu, prawie pod lasem, stał wielki gmach, jakby zamczysko odwieczne, najeżone strzelnicami, z łamanym dachem. Dokoła coś jakby wał sypany i pojedynczo stojące olbrzymie wiązy. Wszystko osnute zaćmą sypiącego śniegu, tylko z wąskich, wysokich okien przebijały zmącone światła.
 — Jesteśmy w domu, — rzekł Burba.
 — Jaka oryginalna rezydencja. Czy to był zamek warowny?
 — Tak, kiedyś, stąd pochodzi nazwa Warowni. Ale to już dawno, zostały tylko ślady z przeszłości.
 — Daj pokój!.. trącicie tu wszyscy archaizmem, aż miło, — zaprzeczył Uniewicz. — Warownia to mauzoleum, w którym przyczaiło się polskie quattrocento i siedzi tu sobie bezkarnie, kpiąc z obecnego wieku i ludzi. Pani, jako przedstawicielka zachodu i nowoczesnej kultury, odniesie tu zapewne takie samo wrażenie.
 — Skąd pan wie, może ja jestem także jakieś cinquecento.
 — Hm, możliwe, ale już pewno z odrobiną renaissance’u, — spodziewam się.
 — Wysiadamy! — zawołał Burba trochę niecierpliwie.
 Sanki zatrzymały się pod olbrzymim gankiem, wspartym na wysokich filarach. Potężne drzwi otworzyły się szeroko, buchnął z nich strumień światła i ciepła. Wysoka postać w tołubie stanęła