Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/23

 — Co pan tam robi?
 — Zalewam się starką i wchłaniam w siebie wędlinę, bo jestem głodny, jak stado wilków.
 — Niechże podają wieczerzę, Jasióweczko! — zwrócił się do staruszki, — co tak długo pietrasicie?
 — Wszak jeszcze panie nie przyszły — zaśpiewała przewlekłym akcentem zagadnięta.
 — Cóż tak marudzą?.. pewno Leontyna przebiera się po podróży, zawsze była strojnisia, słynęła z tego.
 — Wszak ona Elża, ojcze.
 — Jąka tam Elża, Leontyna i basta!
 — Nawet się przebierać nie może, bo po rzeczy na stacją posyłamy dopiero jutro.
 — A prawda.
 — Strasznie jestem ciekawy tej pani. Chociaż już mogą ją scharakteryzować, — rzekł Uniewicz.
 — Naprzykład?
 — Jest kostyczna, musi być zła i ma nadzwyczajny słuch. Nie jest też pewno urodziwa, bo tak się szczelnie woalem zasłoniła, gdy przeszła za panią Burbiną do dalszych pokojów, że nawet nie mogłem jej obejrzeć.
 — Owszem, Leontyna była kiedyś przystojna, teraz już stara kobieta.
 — I to pewno poważnie, bo sama się do starości przyznaje, co jest oznaką... — zaczął Uniewicz, lecz Tomasz nagle szepnął:
 — Ciicho... idą panie.
 Odstąpił od ojca, wyprostował się i wpatrzył w stronę, skąd dolatywały głosy. Przeszył go znowu silny jakiś prąd gorący, jak tam, w lesie, gdy ujrzał zbliżające się sanki. Twarz mu zapłonęła. Dziwny niepokój odbił się w całej jego postaci.
 Spostrzegł to i Burba i Uniewicz.
 — Tomku! — zawołał ojciec.
 — Ha, ha, ha! — zgrzytnął szyderczy śmiech Uniewicza.
 Drzwi w głębi sali otworzyły się, weszła okazała pani Urszula Burbina z wesołym uśmiechem na pełnej bladej twarzy; za nią wysoka, smukła, ciemna sylwetka przybyłej.
 Oczy mężczyzn zwróciły się na nią badawczo.
 — Pozwól, Cezary... — zaczęła Burbina rozbawionym tonem, gdy wtem szybko wysunęła się naprzód szczupła, zgrabna postać młodej kobiety, elegancko ubranej.
 Z szelestem żywo podbiegła do starego Burby i podała mu obie ręce.
 — Witam kochanego stryja, bo chyba wolno mi tak nazywać?...
 Pan Cezary powstał z fotelu bezmiernie zdziwiony. Tomasz i Uniewicz stali z szeroko otwartemi oczami, bez ruchu, zdumieni.
 Burba dopiero po chwili przemówił, trzymając podane sobie ręce, wpatrzony w nieznajomą.
 — Ależ... z kim mam przyjemność?...