Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/27

III.

 W kawalerskim pokoju, na górze, Uniewicz stanął przed Tomaszem, podparł się pod boki. I patrząc na niego uważnie, i spytał:
 — No... i co?..
 Burba założył w tył ramiona, przyjrzał się towarzyszowi również pilnie i odrzekł krótko:
 — No... i nic!
 — Cóż ty na to?..
 — Że wykierowała cię na kpa, nic więcej.
 — Tylko mnie?..
 — Zdaje się, ja byłem wstrzemięźliwszy w wytykaniu jej lat, chrypki.
 — Ale to sprytna bestja, jak nas wzięła! A teraz sobie ze mnie żartuje.
 Jak sądzisz, Tomku, co ona o mnie myśli?..
 — Że jesteś źle wychowany.
 — A w tobie odczuła salonowca, prawda?..
 — Nie jestem salonowcem, lecz znam się na elementarnej grzeczności.
 — Doprawdy?.. zdumiewające! Sztukę tę stosujesz z powodzeniem wobec... Karolci.
 Burba, który chodził po pokoju, stanął nagle.
 — Melu, czego ty odemnie chcesz?..
 — Nic. Dziwię się, że nie jedziesz do Karolci. Miałeś być u niej jeszcze dziś.
 — Owszem, pojadę zaraz.
 — Ha, ha! w nocy? To ci Słupski wskaże drzwi.
 — Bądź spokojny. Dobranoc.
 Burba wyszedł z pokoju.
 — Tomek, zwarjowałeś! Tomek, wracaj!!
 Uniewicz wybiegł na korytarz i chwycił towarzysza za ramię.
 — Nie znasz się na żartach czy co u licha? Mówiłem sobie dla kpiny, a ten zaraz traktuje to na serjo.
 — Czego chcesz? jadę do Karolci, bo jej obiecałem i zamiaru nie zmienię. Ty idź spać.
 Szarpnął się lekko i znikł. Uniewicz wzruszył ramionami, wrócił do mieszkania zły.
 — Licho mi nadało Wspominać tę dziewkę. Pojedzie teraz, bo to już taka wściekła bestja. A byłby zapomniał, ja się nie mylę — mruczał do siebie.
 Nie mógł zasnąć, myślał o Gorskiej; zżymał się na nią, to znowu chwalił ją sam przed sobą, wyszukując w niej różne zalety i wady. Wreszcie wstał, ubrał się i wyszedł cicho do stróża nocnego. Spytał o Burbę.
 — Panicz pojechał konno.
 — W taką zadymkę?..