Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/28

 — A tak.
 — Dokąd pojechał?..
 — Na Wyręby.
 — Jeszcze go wilki napadną.
 — Da sobie panicz rady. Nie taki bojący.
 — Głupiś! — mruknął Uniewicz.
 Okutał się szczelniej w futro i ruszył do domu. Ale zobaczył na śniegu pasemko światła wypadającego z okna pokoju, który zajmowała Gorska.
 — Jeszcze nie śpi, cóż ona robi?..
 Zawahał się, podszedł bliżej, znowu stanął. Uśmiechnął się sam do siebie.
 — Ee... świństwo...
 Walczył chwilę z pokusą.
 — No, wielkie rzeczy!
 Prędko podsunął się tuż do okna i rzucił ciekawe spojrzenie.
 Po za cienką tkaniną firanki, przez podwójne szyby majaczyła sylwetka kobieca w bieli z rozpuszczonemi włosami.
 — Czesze się, — zauważył w myśli Uniewicz.
 Wpatrzony w niewyraźną postać niewieścią, coraz dokładniej odróżniał jej kształty, widział ruch wzniesionych rąk i nie odchodził od okna. Nie usłyszał kroków w miękkim, puszystym śniegu.
 — Mel!..
 Przejmujący szept ten otrzeźwił go. Zadrżał, jak złodziej, złapany na kradzieży. Ujrzał przed sobą Tomka Burbę.
 — Słuchaj... to — podłość! — warknął — tamten.
 — Cicho, nie wrzeszcz!
 Wtem światło zgasło.
 Odsunęli się czemprędzej od okna.
 — Słyszała, i teraz będzie miała piękne pojęcie o nas, — syknął Burba.
 — Mógł być stróż równie dobrze.
 — Stróż mi właśnie wskazał, gdzie ty jesteś.
 — Dam mu jutro w pysk!
 — Wstydź się, Melu.
 — Tego uczucia u mnie nie wywołasz. Cóż Karolcia?
 Burba milczał.
 — Wcześnie wróciłeś. Nie powiodło się, widzę.
 — Karolcia śpi.
 — O, pfe! To znak, że spadają twoje papiery. Winszuję ci.
 Weszli na górę, rozbierali się w milczeniu, nie zapalając światła. Gdy się już ułożyli do snu, Uniewicz rzekł rozwlekłym trochę przez ziewanie głosem.
 — Wiesz, że jednak ta Gorska to frontowa baba. Niby nic osobliwego, bo uroda tak sobie, przystojna, świeża, — ale powabna i coś ma w sobie... je ne sais quoi. Temperamencik zdaje się... zdrowy! Prawda? Tak... tak... Ta taraszczańska jest wcale...
wcale...