Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/35

niła za nią uparcie, wiążąc się z każdą jej myślą. I teraz oto Artur był przy niej, z nią, w niej.
 — Wszak jeśli zechcę, powrócę, — utwierdzała się w świadomości własnej woli.
 Uspokojona pozornie, szybko zaczęła się ubierać. Wkrótce weszła do sali stołowej, gdzie zastała wszystkich przy śniadaniu.
 Po kawie i ożywionej rozmowie młodzi mężczyźni wyruszyli na objazd wilków, gdyż była w projekcie wielka obława. Pan Cezary zaś Wziął Elżę na indagację. Siedzieli we dwoje przed kominkiem. Młoda kobieta, zanurzona w fotelu, trochę sennie patrzyła w ogień, odpowiadając biernie na zapytania Burby.
 — To nie długo chyba żyłaś z mężem, Elżuniu?...
 — Cztery lata, dziadziu.
 — Nie godzi się tak młodo dawać córki w małżeństwo: dzieckiem prawie będąc wyszłaś za Adama. Dzieci nie mieliście?..
 — Nie.
 — A czy ty, duszko... szczęśliwą byłaś?..
 Elża spojrzała mu szczerze w oczy.
 — Czy byłam szczęśliwą?.. Och, dziadziu, gdy owdowiałam, pomimo przerażenia, spowodowanego zetknięciem się tak bliskiem ze śmiercią, miałam uczucie, żem zmartwychwstała, że mi u ramion skrzydła wyrosły.
 — Miły Boże!., a toż co?.. Takie było złe wasze pożycie?.. Czy nie kochałaś go?..
 — Nie. Och, dziadziu drogi, to straszne wspomnienia, nie lubię do nich powracać, bolą mnie i ranią, to okres mego życia nad wyraz przykry.
 — Jaki on był ten... Adam Gorski?
 — Szlachetny i prawy, zresztą taki sobie, przeciętny.
 — Wykształcony... inteligentny?..
 — Średnio, dosyć zarozumiały, powolny, flegmatyczny a gwałtowny w wybuchach, uparty, trochę hipochondryk.
 — Otóż to, akurat pasował do twego usposobienia. O ile cię już poznałem, to byliście jak ogień i woda.
 — Eh, — odparła Gorska z niechęcią, poczem dodała:
 — Bóg sam rozciął ten węzeł, jeszcze pół roku, rok a żądała bym rozwodu.
 — Najświętsza Panno, — zawołała wchodząc pani Urszula. Co ty się chciałaś rozwodzić z mężem, Elżusiu?
 — Siadaj, serce, proszę i nie dziw się tak, bo niema czemu, — odpowiedział pan Cezary, podsuwając żonie fotel.
 — Zaczekajże, Cezary. Czy mi się przesłyszało, gdym wchodziła tu, czy ty Elżusiu mówiłaś istotnie, że miałaś się rozwodzić z Adamem Gorskim?...
 — Był już ten zamiar, cioteczko, lecz Adam zmarł.
 — Łaska boska, bo gdzież taka niemoralność w porządnej rodzinie.
 Górska zapłonęła.