Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/46

 — I zatraciłby pan swój typ, ja tak nie chcę!
 Krótki błysk zamigotał z pod zmrużonych rzęs Artura; pochylił głowę z nikłym uśmiechem.
 — Dla pani gotów jestem stać się nawet — biegunem północnym.
 Zaśmiałam się wesoło.
 — Ale już na — równik nie stać pana w żadnym razie?
 Uśmiechnął się ubawiony.
 — Hm, na równik?.. Och, no, lepiej zaniechajmy denatów nad tak krańcową zmianą atmosfery i nad tem, — kiedy by to nastąpić mogło... u mnie.
 — Dlaczego? — brnęłam, — czy to temat... niebezpieczny?
 — Trochę. Pani igra ze mną, pani Elżo. Ale tak nie można.
 — Dlaczego?.. — powtórzyłam.
 — Bo... ja nie pozwalam.
 Chwilowy bunt powstał we mnie i zgasł, gdy spojrzał mi w oczy. Po dłuższem milczeniu rzekłam, patrząc mu prosto w źrenice:
 — Pan jest pierwszym mężczyzną — który tak do mnie przemawia.
 — Bardzo mi to pochlebia.
 Zagryzłam wargi. Jego chłód zaczynał mnie nagle drażnić.
 — Niech pan zawróci, nie chcę dłużej pływać.
 — Jak pani każe.
 Skierował łódkę W stronę brzega.
 — Cóż znaczy takie nagłe ustępstwo pańskie?...
 — Nie chce się pani sprzeciwiać.
 — Doprawdy?.. Jakiż pan uprzejmy.
 Artur milczał, tylko usta jego zarysowały się linją sarkastyczną.
 On mnie lekceważy.
 Jak bezpodstawnym jednak był mój wniosek, przekonałam się w kika minut potem, gdy dobiliśmy do brzega.
 Dovencourt wysiadł pierwszy i podał mi rękę. Nie sprowadził, ale prawie porwał mnie z łodzi. Gdy stanęłam na piasku, nagle, nie puszczając mnie, uchylił kapelusza skłonił się nisko i bez powodu, długo całował moją drżącą rękę. Coś gorącego było w jego oczach, zasnutych rzęsami. Mnie zaś oblał war. Żywo pobiegłam naprzód. On szedł za mną wolno, z flegmą zapalając cygaro. Ach, jak mnie ten anglik drażni i jak... porywa. Co się ze mną dzieje, na Boga, na Boga!
 Tegoż dnia przedstawił mnie swojej matce, która bawi w Nicei. Wahałam się, ale prosił mnie o to, prawie nakazując. Lęk mnie ogarniał na myśl o spotkaniu tej wielkiej damy, chociaż była polką. Słyszałam od pani D’Ivonie, że