Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/50

 — Ze strzelnic, więc bałem się, że cię przestraszymy. Zresztą myślałem, że nam zechcesz towarzyszyć. Wilki są pod samym domem, pożerają barana, możesz je z okna zobaczyć.
 Gorską ogarnęła gorączka myśliwska.
 — Ach, Tomek, zaczekajcie na mnie, zaraz przyjdę. Nie idźcie bezemnie na strzelnicę.
 — Poczekam na ciebie tu.
 — Dobrze, dobrze.
 Zamknęła drzwi i jęła się szybko, jako tako, ubierać. Po kilku minutach zgasiła lampę i wyjrzała przez okno. Gdy oko oswoiło się z mrokiem, dostrzegła w oddali, w zaćmie śnieżnej, kilka ciemnych punktów kręcących się zajadle. Dreszcz nią wstrząsnął.
 — Niebywała rzecz!
 Wyszła na korytarz.
 — Tomek, jesteś?..
 Burba podsunął się w milczeniu i wziął ją za rękę.
 — Chodźmy tędy prosto na schody; trzymaj się mnie, Elżo.
 Oparła się na jego ramieniu, a on ją wiódł przez ciemny korytarz w zupełnej ciszy nocnej. Trzymał ją silnie i miękko. Elża słyszała przyśpieszone bicie jego serca i odczuła, że dzieje się z nim coś niezwykłego.
 — Czego tak drżysz, Tomku, czy to tak się objawia żyłka myśliwska?..
 Tomasz milczał.
 — Okropnie jestem ciekawa tego polowania. Co ci jest, Tomku? nic nie odpowiadasz.
 Tomasz nagle przystanął. Podsunął Elżę naprzód, ku schodom, i zawołał zdławionym głosem:
 — Idź na górę, te schody cię zawiodą... na strzelnicę, ja... zaraz przyjdę.
 Puścił jej rękę i szybko oddalił się.
 — Tomek.
 Ale Burby już nie było.
 — Oszalał, — przemknęło przez myśl Elży. Wzruszyła ramionami i pobiegła na górę. Stopnie schodów, obite grubym wojłokiem, głuszyły jej kroki. Nagle owiał ją chłód i czyjaś ręka ujęła ją za ramię.
 — Cicho. Czy to Elża?..
 — Ach, to dziadzio?..
 — Gdzież Tomek?..
 — Po coś tam poszedł jeszcze.
 — Marudzi, a już najwyższy czas, wilki tuż. Cicho...
 Elża, wciągnięta przez starego, stanęła w rogu strzelnicy pod daszkiem, Obok niej stał Uniewicz i gajowy, Stacho Domalewski, obaj ze strzelbami, gotowemi do strzału. W drugim rogu znalazł miejsce stary Burba i sybirak, pan Krywejko. Uniewicz podał Elży lekką i zgrabną fuzję.
 — Proszę, to dla pani przygotował Tomek.