Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/51

 Wzięła broń, radośnie zdziwiona.
 — Ach, panie. Czy będę mogła strzelać?...
 — O ile pani czuje się na siłach.
 — Ale czy trafię do wilka?..
 — Ba, to inna rzecz.
 — Ciiiicho, — ostrzegał stary Burba niecierpliwie.
 Umilkli. Młoda kobieta patrzyła w dal na czarny bór i ciemne żywe plamy wilków na śniegu. Zaczynała się niepokoić coraz więcej, wytężając wzrok przed siebie. Tymczasem wilki zbliżały się do domostwa, a gdy już słychać było ich wark i charkotanie, stary Burba syknął cicho ze złością:
 — Tomek, błazen, nie przychodzi.
 — Czemu nie strzelacie? — w samo ucho Uniewiczowi szepnęła Elża. Lecz on położył tylko palec na ustach.
 Elża stwierdziła niesłychaną czujność wilków. Najbliższe z nich stanęły jak wryte, nastawiły słuchy i kręciły trójkątnemi głowami, węsząc. Oczy ich świeciły w ciemnościach, jak małe płomyki.
 W tej chwili cicho wsunął się Tomek. Był bez czapki. Stanął przy Uniewiczu i w milczeniu wziął swoją strzelbę.
 — Pal, Tomek, — szepnął ojciec.
 — Coś ty kąpiel brał? — spytał jednocześnie Uniewicz.
 Huk strzału zatrząsł, zda się, ścianami domu. Wilk najbliższy rozciągnął się na śniegu. W ślad za pierwszym strzałem huknęły trzy inne i znowu Tomek pociągnął za cyngiel. Pomiędzy czarnemi plamami martwych wilków żywe biegały we wściekłych skokach, spłoszone, ogłupiałe z przerażenia. Jeden zapędził się prawie pod sam dom.
 — Ten mój! — krzyknęła Elża i wymierzyła.
 Jednocześnie z nią strzelił Tomasz Burba tak, że dwa te strzały zlały się w jeden. Nieruchome cielsko na śniegu było jego rezultatem. Gdy Gorska po strzale spojrzała przed siebie, nie było już na pobojowisku ani jednego żywego wilka, — czerniło się tylko kilka trupów. Przerażone stado zwierząt w panicznej ucieczce dosięgało już lasu.
 — Brawo, pani Elżo! Pyszny, śmiertelny cios, — wołał Uniewicz.
 — Śmiertelny duet, niech pan powie, — sarknęła gniewna.
 — Ach, więc pani zauważyła?
 — Tomek wyrwał się jak Filip z konopi z tym swoim strzałem. Mógł tego wilka darować mnie.
 — Toż zostaw, Elżuniu, wilk poszedłby w bór cały, a teraz, ot leży bestja.
 — Mogłam go sama zabić.
 — Ach, facecja, na to trzeba wprawy. No, udała się zasadzka. Zejdźno, Stachu, serce, i przelicz, ile ich tam jest, a uwolnij brytany z więzienia. Ja strzelałem tylko raz.
 — A mnie strzelba spaliła na panewce, — żalił się Sybirak.
 — Ja dwa razy, — rzekł Uniewicz.