Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/68

 — Jak ty lekko tańczysz, chciałbym tak z tobą teraz przemknąć tę ścianę domu i przez śniegi popędzić gdzieś za lasy, daleko, daleko w świat...
 — „Elly... pójdźmy razem w świat...” — zatrzepotało wspomnienie jaskółczem skrzydłem.
 Elża zadrżała, lecz opamiętała się natychmiast, tembardziej, że poczuła silniejszy uścisk Tomka. Opanowało ją szczególne uczucie porywu do Tomka i gniewu na niego. Drugie zwyciężyło.
 — I cóżby było z tej naszej wyprawy... w świat? — spytała sucho.
 — Wirowałbym tak z tobą do... — nieskończoności... odrzekł oszołomiony.
 — To za długo... ja bym została tam w świecie, gdzie na mnie czekają, a ty byś wrócił do Warowni, bo tu twój byt i czyn i... tu także na ciebie... czekają.
 Tomek zatrząsł się. Chmurnie popatrzył na nią i spytał prawie ostro:
 — Kto na ciebie tam czeka?., i kto tu... na mnie?..
 — Kto na mnie, to... mniejsza, a na ciebie...
 Elża zawahała się, jednak coś ją skusiło:
 — Oczy błękitne, jak niebo — rzekła.
 Burba szarpnął się, niby ugodzony szpadą. Zbladł i, posadziwszy Elżę na krześle, usiadł przy niej.
 — Kto ci... to powiedział, że... — zaczął, lecz urwał, gdyż podszedł do niego stary służący, Piotr.
 Pochylił mu się do ucha, ale szepnął tak głośno, że Gorska usłyszała:
 — Paniczu, posłaniec z Wyrębów czeka z listem; mówi, że bardzo pilny.
 Burba poczerwieniał.
 — Cóż tam znowu?...
 — Podobno bardzo pilny.
 Tomek przeprosił Elżę i wyszedł. Nie wracał długo. Zaniepokojona wyszła z salonu i zaraz w korytarzu, wiodącym do kredensu, spotkała Uniewicza. Czytał list mrucząc głośno.
 — Panie, co się stało?...
 — Hm, co?... Nie wiem, czy mogę mówić?
 — Niech pan mówi! — rzekła stanowczo.
 — Karolcia Słupska zachorowała.
 Elży zrobiło się dziwnie przykro.
 — Czy to ta... z niebieskiemi oczyma?
 — Tak. Pani ją widziała?
 — Spotkaliśmy ją, jadąc z Tomkiem na śniadanie.
 Uniewicz strzepnął palcami.
 — A, to teraz jestem w domu. Niebożątko dostało pewno spazmów, zwykłe panieńskie fochy.
 — Czy Tomasz tam pojechał?