Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/70

w sobie łzy i bez słowa zaczęła akompanjować, wdzięczna Uniewiczowi za jego manewr.
 — Wszystkie pary! — rzucił na salę Uniewicz.
 Tańce zerwały się na nowo, ale w grupach siedzących komentowano różnie zapomnienie się Gorskiej. Jedni chwalili jej muzykę, inni z Gozdecką i Cielińską na czele krytykowali złośliwie ten wyskok nietaktu towarzyskiego. Szczegół, że Tomasz Burba nie pokazywał się w salonie, dawał temat do złośliwych szeptów. Coś z tych uwag dobiegło do uszu pana Cezarego. — Zbadawszy, że Tomka istotnie brak, przywołał do siebie Piotra.
 — Gdzie panicz? — spytał groźnie.
 Stary sługa zawahał się.
 — Mów prawdę, błaźnie!
 Piotr niewiele był młodszy od pana Cezarego, ale obyty z tym epitetem.
 — Panicz pojechał na Wyręby, wezwany listem leśniczego...
 — Co się tam stało?..
 — Leśniczanka zachorowała...
 — Djabli! — zaklął stary — trzeba było listu nie oddawać.
 — Mówili, że bardzo pilny, posłali po doktora.
 — Kto posłał?
 — Panicz.
 — Proś do mnie pana Uniewicza.
 — Pan Uniewicz gra z młodszą panią.
 — Aaa... prawda. Więc proś panią starszą.
 Stary Burba chodził szerokiemi krokami po gabinecie z rękoma założonemi w tył i pykał z cybucha, gdy weszła pani Urszula.
 — Co powiesz, Cezary?...
 Burba stanął przed żoną z marsem na czole.
 — Wiesz jejmość, gdzie Tomek?...
 — W imię ojca i syna, a toż co?... Gdzież ma być?...
 — Na Wyrębach, u Słupskiej.
 — Ta... pleciesz, kochany.
 Burba był podrażniony.
 — Ten chłopak szaleje. Goście, dom pełen ludzi, noc, a on sobie do tej dziewczyny jedzie, bo chora, słyszałaś, serce, chora! Ot, awantura! Leśniczanka zachorowała, a Burba w dyrdy do niej, rzucając wszystko i w nocy. Sądny dzień! Wzywają sobie jego już jak zięcia. Hę?.. Słyszane rzeczy. Słupski Burbę, listem w nocy, bo córeczka zachorowała. A, błazny! A Burba leci na wezwanie jak smarkacz. Pfuj! błazen jeden!
 — Nie gniewaj się Cezary, a może ona i bardzo chora, ta Karolcia?
 — Cóż, może mu syna rodzi? Ha! Facecja!
 — Fe, Cezary, obraza boska! ta i cóż wygadujesz.
 — Dość mam tego wszystkiego. Już ja mu za to natrę uszu.
 — Komu?...
 — A no gagatkowi jejmości.