Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/74

przechodzi takie fiksacje sercowe. A pan ma co zasuszonego?... spytał nagle Uniewicza.
 — Pewno cały snop, — śmiała się Elża.
 — Nie, pani, mam tylko siebie, to już pamiątka wszystkich moich fiksacji.
 — Słuszna i dosadna pamiątka. A ty, Tomek?... — Pan Cezary zwrócił się do syna dla równowagi.
 Młody człowiek zapłonął rumieńcem i z niechęcią spojrzał na ojca. Elża nagle uprzedziła jego odpowiedź:
 — On sobie zasuszy niezapominajkę z boru.
 Zaległa przykra cisza.
 Elża zrozumiała, że palnęła głupstwo, i zalała się ponsem. Tomkowi drżały usta, chciał coś odrzec i Wahał się. Ale już ona podała mu żywym ruchem oderwany z wazonu purpurowo-biały kwiat fuksji.
 — Masz, Tomek, na początek zasusz sobie to ode mnie, zanim będą... inne od innych.
 Wziął radośnie i ucałował jej rękę serdecznie, bez słowa.
 — Fuksja? Oj, to kapryśny kwiat, fantastyczny, same załomy i kontrasty, trudny do zasuszenia, straci kształt i barwę, — mówił powoli Uniewicz. — Połamią się te drżące prątki, czy piórka nerwowe, co jest zdaje się cechą główną tego kwiatu.
 — Zasusz go w wacie, — śmiał się pan Cezary.
 — Wolałbym, żeby kwitł wolny i nie usychał — rzekł młody Burba.
 — Patrzaj, jaki przemyślny, — tak niech ci cieszy oczy i kwitnie...
 — Aż zniknie, — dodał pan Mel.
 — Kruk waćpan jesteś! Moja pstrutka tyle lat nie zniknęła, czemuż fuksja. Ha!
 — Ot, na pesymizm mi się zebrało.
 — Chyba... że tak!
 Tomasz i Uniewicz ciekawi byli wierszy pisanych przez Elżę, ale kryła się z niemi, nie czytając. Natomiast na prośbę dziadka, przeczytała im kika wpomnień z Riviery, ze swego pamiętnika, takich, w których nie było nic znaczącego o Arturze. Słuchali ciekawie.
 — Powinna pani pisać, — zadecydował pan Mel — ma pani zdolności narracyjne i umysł spostrzegawczy. Z tych pamiętników możnaby ułożyć szereg listów z podróży.
 — O, nie! — zawołała żywo, — to tylko dla mnie.
 — Wierzę, bo odczułem niedopowiedzenia, które nawet nie są dla nas, ale powtarzam, że możnaby ułożyć listy.
 — Jak pojadę daleko w podróż, będę pisała listy do druku.
 — A wybierasz się? — spytał stary Burba.
 — Ach, dziadziu, marzę tylko o tem, śnię na jawie i we śnie.
 — No, ot masz... i kiedy te projekty uskutecznisz?... Ha?...
 — Na przyszłą zimę, dziadziu.