Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/80

 — Widzisz, ciebie tu mamy trochę za swoją, pochodzisz z Taraszczy i jesteś Burbianka, to powód, że raziły ciebie inne stosunki. Ty nasza jesteś, Elżuś, — mówił Tomek z błyskiem zapału w oczach.
 Widziała w jego wzroku płomień uczucia i porywał ją tem ku sobie. Patrzyła mu jasno w oczy i może wypowiedzieliby sobie w owej minucie dużo wyznań serdecznych, gdyby nie Uniewicz, który zmącił pogodę.
 — Tomek nazywa panią naszą, lecz ja się na to nie zgadzam, chociaż sam nazywałem panią z początku — taraszczańską. Nie, pani nie — nasza, pani jest bardziej egzotyczna, pani to... wyrażając się geograficznie — zachód, południe, ale nigdy... Warownia powiedzmy: nie tutejsze kresy. Pani pochodzi od nas, lecz jej siła ciężkości, to zagranica, Riviera... Anglja... Tam panią ciągnie.
 Elża zadrżała i spłonęła krwawym rumieńcem. Burba patrzył na nią badawczo. Zaległo wymowne milczenie. Uniewicz spojrzał na Gorską, na Tomka i odczuł, że jest tu na trzeciego zbyteczny. Usunął się w głąb salonu, myśląc:
 — Tomek zaczyna nierówną walkę, ja zaś niechcący podałem mu kopję.
 Po odejściu pana Mela, Burba spytał Elżę:
 — Nie przyciągnie ciebie... zagranica?... powiedz, Elżuś.
 Gorska położyła mu rękę na ramieniu z uśmiechem trochę nienaturalnym.
 — Grają walca, tańczmy Tomku.
 Otoczył ją wpół mocno i z brawurą powiódł w tańcu na salę. Pochylił się do jej ucha:
 — Dlaczego nie odpowiedziałaś mi?...
 — Bo nic... nie wiem.
 — Elże! — wybuchnął odsuwając się od niej.
 — Tom, nie warjuj, patrzą na nas.
 — Szczególnie Dziunio Poberezki... co?... pożera cię oczami jak smok.
 — A, dajże mi z nim spokój!
 — On cię odciągnie od... Anglji.
 — Nie odciągnie nawet od... Warowni, — bądź pewien.
 Tomasz drgnął, jakby iskrą elektryczną tknięty. Walc jego wpadł w tempo nierówne, zbyt szybkie. Gdy mijali orkiestrę, Burba krzyknął na całą salę.
 — Mazura!
 I sam ruszył z Elżą w pierwszą parę, hucznie, szumnie z niebywałą fantazją i zawadjacką jakąś werwą. Twarz mu promieniała, z oczu tryskały iskry. Przeistoczenie jego było tak nagłe i wyraźne, że spostrzegli to wszyscy. Stary Burba szepnął — do żony:
 — Patrzaj, serce, na Tomka; czy on kiedy tak tańczył?.. Szaleje chłopak. Coś musiało między nimi zajść, bo i Elżunia jakaś dziwna.
 — Ot imaginujesz, Cezary. Roztańczyli się i kwita, a ty za-