Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/84

 Tomek zbladł.
 — I chcesz dlatego uciekać do Anglji
 — Co znaczy: „dlatego“? Mówiłam to zresztą nie do ciebie, lecz do Poberezkiego.
 — Przed wszystkimi zasłaniasz się tą Anglją. Widocznie Uniewicz miał słuszność.
 Elża milczała.
 — Ja zaś — źle zrozumiałem twoje słowa w walcu i... byłem szalony.
 — Cóż chcesz, czarowałeś cały salon mazurem.
 Burba poczerwieniał jak ogień. Gwałtownie otworzył okno.
 — Co wyrabiasz, babcia się przeziębi.
 Tomasz wychylił głowę i krzyknął na stangreta.
 — Stój!
 — Warjat jesteś, Tomek.
 — Nie, ale przyślę ci tu Uniewicza, jemu możesz urągać Potrafi się odciąć.
 Kareta stanęła i jednocześnie zrównały się z nią sanie.
 Burba otworzył drzwiczki, wysiadł, wślad za nim wyskoczyła Elża na śnieg.
 — Co się stało? — pytał pan Cezary.
 — Nic, dziadziu, tylko ja wolę jechać saniami, duszno mi w karecie — zawołała Elża.
 Stary Burba patrzał na nią uważnie.
 — Przedtem nie, a teraz tak; tak z kimże pojedziesz?...
 — To mi obojętne.
 — Ot, kiedy komplement dla nas wszystkich. No, to siadajcie w trójkę na sanie, a ja idę Urszulkę kołysać, bo widzę, że śpi niebożątko i zdrowo chrapie. Pewno ciebie tem i wystraszyła. Siadajcie, bo zimno.
 — Tomek niech idzie do karety, — rzekła Elża rozbawiona — bo on chce spać, a ja będę dużo mówiła z panem Melem. Dobrze, panie?...
 — Jestem na rozkazy.
 — No, Tomek, gdzie siadasz?... — wołał pan Cezary.
 Ale Burba wskoczył już na sanie. Usiadł przy stangrecie i odebrał od niego lejce. Strzelił z bata, czwórka ruszyła tęgiego kłusa, wymijając karetę.
 — Widzę z tego wszystkiego, że pani zatęskniła za moim towarzystwem, a Tomkowi chciało się powozić, — rzekł protekcjonalnie pan Mel.
 — Zgadł pan w zupełności z małym dodatkiem co do Tomka, który nagle uczuł pragnienie okładania kogoś batem. Najfatalniej wyszły na tem szpaki.
 — I ja, bo siedzę za Tomem, mogę dostać batem — rzekł Uniewicz. — Zaczynam się namyślać, czyby nie przesiąść do karety.
 — Idź, jeśli chcesz, Elża mi wystarczy.