Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/91

 — Ot mi dziwowisko! Facecja! Proboszcz nasłuchał się waszych pobożnych zwierzeń i twoich przechwałek, tak tu zwiezie na święcone wszystkich proboszczów i wikarych, poradzi on twoim piramidom, nie bój się.
 — To i dobrze, niech smakują; a że już moim babom nie dorównają żadne na świecie, to pewno.
 — Mniejsza o baby, ale nie mogę zrozumieć, czemu babcia tym gruchotem jechała?
 Burbina już weszła do domu, nie słysząc. Pan Cezary szepnął dyskretnie:
 — Cicho, Elżuniu, a toż dla pokory. Urszulka prędzej by piechotą poszła na wielkotygodniowe nabożeństwo, niż pojechała powozem. No, ale chodźcie do domu. Zimno, wiosna.
 Elża wpadła w niezwykły humor, rozpromieniona zarzucała Tomka pytaniami, chłonęła jego opowiadania o polowaniach, wesoło potakując głową. Usta jej się śmiały, oczy tryskały iskrami. Zarumieniona, była uosobieniem życia i szczęścia. Tomek plątał się w odpowiedziach, bo przepalał ją gorejącym wzrokiem. Oni głównie z sobą rozmawiali, sobą tylko byli zajęci. Pan Mel, jedząc śledzia, mruczał coś pod nosem, ale gdy podano rybę, zerknął na Tomka z uśmiechem i rzekł:
 — Nie radzę jeść, bo się udławisz.
 — Ha, ha, ha! — zaśmiała się Elża. — Czy to i dla mnie przestroga?...
 — Hm... może być.
 A pani Urszula, która po całodziennym suszeniu, jadła tylko postny żur z razowym chlebem, odezwała się nagle:
 — Słuszna to przestroga, bo dziś nie wolno się tak śmiać. Pan Bóg może skarać.
 — Ależ, babciu, stęskniłam się za Tomkiem, więc mi jest wesoło, że go widzę, czy to grzech?...
 Ułagodzona Burbina pogroziła jej palcem. Tomek nabrał w piersi duży chaust powietrza, jakby mu tchu zabrakło.
 — Tęskniłaś za mną, ale uciekłaś w las na mój przyjazd.
 Oczy błysnęły mu figlarnie.
 — A łotrze!... — szepnęła Elża.
 — Mogłeś mnie szukać, — dodała z kokieterją.
 — To moja wina, — podchwycił Uniewicz, — Tomek już wędrował, ale mu wyperswadowałem, że mamy bór na cztery strony, więc łatwo się zminąć i bezpieczniej czekać na ganku.
 — A widzisz, — zagadnął Tomek, — ty zaś posądzałaś mię, że rwałem jakiś barwinek, swarzybabę, Bóg wie co.
 Elża parsknęła śmiechem.
 — Ach, jakie to szczęście, żeś tego nie rwał. Tomek, jakie to szczęście.
 — Ale co to znaczy?... Nie rozumiem.
 — Trwaj w nieświadomości.
 Młoda kobieta wyciągnęła ramiona patetycznym ruchem.