Strona:Helena Mniszek - Verte T.2.djvu/100

 — Elly, to ty... to ty?..
 Pochyliła się ku niemu, jak podcięta.
 Okrzyk zdumienia, niewiary, okrzyk szaleńczy wypadł z jego piersi.
 — Elly moja!..
 Objął ją mocno, podtrzymał, przygarnął, wzburzony do dna duszy, osłupiały.
 Upadła mu na piersi czołem, ukrytym we własnych dłoniach, ale on odchylił jej twarz, prawie szorstko spytał:
 — Elly, co to znaczy?..
 — Przyjechałam do ciebie.
 — Do mnie?
 — Tak, do ciebie.
 — Więc ty... ty?..
 Milczała.
 — A on?..
 — Zerwałam z nim listownie.
 — Zerwałaś?
 — Tak, uciekłam.
 — Uciekłaś do mnie?
 — Tak.
 — Więc ty?..
 — Jeśli chcesz mnie, to... jestem twoja.
 — Elly jedyna! Zgniótł ją pierwszym uściskiem szału.
 — Ty... ty moja. Więc mnie kochasz...
 — Tylko ciebie, zawsze. Łudziłam się, męczyłam, ty zwyciężyłeś...
 — Ukochana!
 Nagle ujrzał lęk w jej oczach, drżenie całej postaci.
 — Co ci... ty drżysz?
 — Bałam się.
 — Czego?..
 — Czy cię zastanę... żywym.
 — Więc otrzymałaś moje listy?..
 — Tak, one mnie uświadomiły ostatecznie...
 — Że ja cię kocham... — uśmiechnął się gorzko. — Och, dziecko. Czyż ty tej prawdy wcześniej nie znałaś?
 — Tak, ale, że aż tak silnie...
 — Nie sądziłaś, że ja bez ciebie, bez nadziei odzyskania ciebie żyć nie mogę i nie chcę, co? A jednak, Elly...
 — To straszne, straszne. Gdy mi Izabella powiedziała — wszystko, zrozumiałam, że moje życie tylko tu, że moje serce, dusza, że ja cała tylko do ciebie należę, chcę należeć i należałam zawsze, wmawiając w siebie inne uczucia. Chciałam cię wyrwać z duszy i... nie mogłam, nie mogłam.
 Nagle zarzuciła mu ręce na szyję i tuliła twarz do jego ramienia.