Strona:Helena Mniszek - Verte T.2.djvu/113

 — Była szalenie kochaną przez mego ojca.
 Elża spojrzała figlarnie w oczy męża.
 — Arti, czy to rodzinne u was?..
 — Rodzinne — uśmiechnął się.
 — To dobrze, bo chcę, żebyś i ty mnie tak samo kochał.
 — Hm. To nadzwyczajne! Och, no, myślałem, że może obniżysz żądania, Elly moja.
 Zaśmiał się krótko i przyciągnął żonę do siebie.
 — Moje słodkie dziecko — szepnął ustami na jej ustach.
 W swej złoto-żółtej, strojnej, pełnej słońca i kwiatów pracowni Elża Dovencourt-Howe stanęła przy biurku patrząc na leżący rękopis swego nowego utworu.
 — Czy to będzie dobre — myślała. W Warowni pisałabym książkę na temat: „To co było cudną jawą i co rzeczywistością cudowną stać się mogło, niech się w złotym uplastyczni śnie“, — a teraz tej nowej książce daję tytuł: „Sen spełniony”, czyż to nie cud?
 Popatrzała na dużą fotografię Artura, zdobiącą biurko, ubraną kwiatami, uśmiechnęła się do podobizny męża, szepcąc rzewnie:
 — Ty mi będziesz źródłem wszystkiego, bo z twego umysłu, z twego ducha czerpać chcę dla siebie naukę, szczęście i czar, bo tak tylko rozumiem pełny dobrobyt duchowy, o takim marzyłam.
 A po chwili:
 — Jakie to szczęście, jaki to cud, że zwlekając, ciągle zwlekając, ocalałam od... od...
 Przeszył ją nagły zgrzyt wyrzutu. Zawahała się.
 — Od książki na tamten temat, — dokończyła, czując bezmiar radości życia.
 Wybiegła na balkon. Kwitły na nim w skrzynkach fijołki, białe tulipany rozchylały do słońca swe wytworne kielichy.
 Elża patrzała chwilę promiennemi oczami na park, na morze, pełne blasków, na tę nową dla siebie a piękną krainę. Od chwili, gdy stanęła na tej ziemi, która wychowała Artura, uczuła w sobie gorące jej umiłowanie i pragnienie zarazem, aby, stając się obywatelką Anglji, pozostać zawsze dobrą Polką i przykładną patrjotką własnej ojczyzny. Więc tu działać z myślą o Polsce i dla Polski i pamiętać jednocześnie, że ojczyzna jej męża jest pośrednio i jej ojczyzną. Trzeba zasymilować te dwa atrybuty uczuć. Trzeba zawiązać sojusz serdeczny pomiędzy ojczyzną własną i przybraną, trzeba dać wyraz idei, że miłość kobiety zdolna jest pogodzić uczucia rodzime z uczuciami, które ją wiążą z ukochanym człowiekiem.
 W radosnym porywie Elża wyciągnęła ramiona przed siebie w daleką przestrzeń.
 — Kraju mój, przez odrodzoną miłość, przez szczęście, które znalazłam, oddaję ci wszystkie swe siły, całą swą twórczą pracę,