Strona:Helena Mniszek - Verte T.2.djvu/34

 Och, no... taka tęcza zwykle prędko gaśnie.
 — O tem mogę tylko ja decydować.
 Artur rzekł zimno:
 — Ponawiam moje żądanie, chcę od pani odpowiedzi kategorycznej... i nie ustąpię.
 — Słucham.
 — Pani kocha Burbę?...
 Podniosła smutne ocy na tego, który był jej całym światem, a któremu wyznać swych uczuć nie miała odwagi, a może nawet i prawa.
 — Jak brata, jak... jak... przyjaciela — odrzekła.
 — To nie jest odpowiedź na moje pytanie, innej odpowiedzi żądam. Czy pani kocha Burbę jak człowieka jedynego, wybranego i upragnionego na życie całe. Tout court, czy go pani kocha? i to słowo w danym razie zamyka w sobie wszystko.
 — Nie — odrzekła Elża, śmiało patrząc w oczy Artura.
 On schylił czoło nisko, jakby składając hołd wypowiedzianej przez nią prawdzie. Błysk jego źrenic zaniepokoił ją. Dodała prędko:
 — Nie kocham Tomasza, ale będę jego żoną, bo dałam mu słowo i słowa nie cofnę, nie mogę łamać mu życia, nie chcę go ranić śmiertelnie.
 Zaległa głucha cisza. Oboje stali przed sobą, milcząc, tylko Dovencort-Howe nie spuszczał oczu z twarzy Elży, ona zaś utkwiła źrenice w oparte o stół ręce Artura.
 Po długiej minucie milczenia zabrzmiał jego matowy nizki głos: — „Get thee to a nuuery“... Gorska zastanowiła się. Spojrzała na niego.
 — Co Pan mówi?...
 — „Lub jeśli chcesz koniecznie wyjść zamąż“... wolno cedził Artur.
 Krwisty rumieniec oburzenia oblał twarz Elży.
 — To obraza dla Tomasza.
 — Ty go obrazisz, skoro nie kochając, wyjdziesz za niego i nie unikniesz wówczas oszczerstwa. Niema takich praw, które prowadziłyby do ołtarza dwoje ludzi nie związanych wspólnym uczuciem. Gdy zaś z jednej strony jest miłość, a z drugiej, tylko poświęcenie, wówczas związek taki to zbrodnia. — Ty, Elly, nie popełnisz takiego kłamstwa wobec niego i... wobec samej siebie. Chcesz iść drogą ofiary, ale nie wytrwasz; instynkt, dusza, serce odepchnie cię od spełnienia tego czynu, takie ofiary mszczą się potwornie, ty tego nie spełnisz, bo moja miłość ocali cię od nieszczęścia.
 Mówił z siłą, z przekonaniem, a ona słuchała słów jego z nabożeństwem, jak wyroczni. Wszystko w niej wołało, że powinna iść ufnie tylko za głosem jego. Milczała jednak, obezwładniona przez rozgrywającą się walkę serca z poczuciem obowiązku.
 Powstała bardzo blada z wyrazem męczeńskim na twarzy, z bólem w oczach, rzekła głucho: