Strona:Helena Mniszek - Verte T.2.djvu/35

 — Pan męczy mnie!, bo ja słowa nie złamię, zostanę żoną Tomasza.
 Artur wstał również.
 — Zostanę żoną Tomasza — powtórzyła twardo.
 — Więc się myliłem. Nie kochasz mnie.
 Elża była, jak posąg bólu i męki, bez słowa, bez ruchu.
 Artur patrzał chwilę, poczem wziął jej ręce w swoje, przysunął ją trochę do siebie i tuż prawie nad jej czołem szepnął zaledwo szmerem ust, szaro-blady na twarzy:
 — Czy masz względem tamtego jeszcze inne zobowiązania?...
 Ocknęła się, zraniły ją te słowa. Jasnym dumnym wzrokiem spojrzała mu w oczy.
 — Jestem czysta!
 Blask niezwykły rozświetlił zmartwiałe rysy Artura, nizko popochylił głowę i całował jej dłonie gorąco z pietyzmem.
 — Wybacz, ukochana, wybacz, dziecko, rozpacz nasunęła mi szaleńcze posądzenie, krzywdząc ciebie.
 Elża wysunęła ręce z jego dłoni i zawołała stłumionym krzykiem:
 — Pan mnie męczy, męczy!
 — Czy mam wyjść i zostawić cię!
 — Chcę być samą, samą.
 — Więc dobrze, wychodzę. Uspokój się jedyna... Krótko, lecz mocno ucałował jej ręce.
 — Męczymy się oboje — rzekł, skłonił się nizko i wyszedł z pokoju.
 — Arti! skonał w jej piersi głośny okrzyk, zanim się wydostał na usta.
 Stała z rękoma przy skroni, jak rażona piorunem. Nagle skoczyła do okna. Ujrzała Artura w powozie odjeżdżającego.
 — Arturze!... Arturze... mój... jam twoja, twoja!!
 Patrzyła do czasu; aż powóz zniknął na rogu następnej ulicy. Wtedy upadła na kolana i płakała długo. W płaczu tym dojrzewało ostateczne postanowienie. Gdy wstała z klęczek, była jak po ataku silnej gorączki. Zadzwoniła gwałtownie, wezwała portjera.
 — Proszę mnie natychmiast, za wszelką cenę wystarać się o bilet na kurjer Wołyński. Jadę dziś.
 — „Decug“ odchodzi za parę godzin, następny za kilka dni — rzekł portjer zdziwiony.
 — Jadę zaraz!
 Gorączkowo pakowała rzeczy, o niczem nie myśląc, nie dopuszczając myśli do głowy, pochłonięta pragnieniem ucieczki.
 W godzinę potem już jej nie było w hotelu.
 Zaledwo odjechała, gdy do hotelu wszedł chłopak z koszykiem w ręku i stanął przed portjerem, podając mu kartkę. Portjer przeczytał;
 — „Pod 27.“ Ależ pani Gorska, czy Burbina, bo już sam nie wiem jak, tylko co wyjechała.